Dankbaarheid

Meestal schrijf ik blogs puur voor mijn eigen plezier. Ik vertel over mijn hond, wat mijn maatje en ik meemaken, niks aan de hand. We leven geen hoogdravend leven. We zijn gelukkig, in wat we doen en wat we meemaken. Lieve vrienden, familie, fijn werk, het gaat ons goed. Het “groots en meeslepend wil ik leven” heeft zijn plaatsje gekregen.

Natuurlijk gebeuren er in ons leven ook dingen die verdriet veroorzaken. We verliezen mensen. Dat hoort er bij als je ouder wordt. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Sommige mensen verlies je veel te vlug, hun gemis slaat een gat in je wezen. Voor een hele lange tijd. Andere mensen hebben, zoals dat heet, een mooi leven gehad en overlijden op respectabele leeftijd. Je mist ze, maar je hebt er vrede mee. Ook over die mensen schrijf ik meestal. Ik probeer te verwoorden wat zij voor ons en hun naasten betekend hebben.

Maar vaak ook geef ik mijn mening. Waarbij ik absoluut niet pretendeer de wijsheid in pacht te hebben of zelfs maar gelijk te hebben. Het is wat ik er van vind. Net als al mijn andere blogs. Vind je het niks? Dan lees je ze gewoon niet.

Een enkele keer bereikt je een heel bijzonder verzoek. Of je wilt beschrijven wat een vriendschap voor iemand heeft betekend. Een vriendschap die inmiddels al jaren niet meer bestaat maar die veel indruk heeft gemaakt en het leven  van iemand behoorlijk geraakt heeft. Natuurlijk heb ik direct ja gezegd. En daarna sloeg de twijfel doe. Zou ik dat wel kunnen? Kan ik aan de hand van een aantal brieven de juiste toon vinden en beschrijven wat de relatie tussen die twee vrouwen is geweest. Ik heb veel respect voor de dame die het verzoek deed. Zij heeft veel meegemaakt en heeft zich er met opgeheven hoofd doorheen geslagen. Mijn beschrijving moet daar wel recht aan doen.

Na het lezen van de brieven kreeg ik een beter beeld. Ik voelde de sfeer en wist wat ze bedoelde met haar verzoek. Dus ik beschreef hun leven. Voor dat ik ging publiceren stuurde ik het naar haar toe met het verzoek heel eerlijk te zeggen wat ze er van vond. De kans dat ik de plank volledig had misgeslagen was natuurlijk gewoon aanwezig. We troffen elkaar en ik moest het vragen. “Wat vond je er van?” De tranen in haar ogen waren het grootste compliment dat ik kon krijgen.