Dans.

Ik houd van popmuziek. Mooie liedjes kunnen mij gelukkig maken. Al is het dan maar voor een minuut of drie. Ik zoek die gelukservaring telkens weer op. Ik zou gek zijn als ik dat niet deed. Goedkoop geluk is goud waard. Over goedkoop gesproken. Onze collectie op straat gekochte cd-kopietjes groeit gestaag. Oh wat heerlijk; cd-tjes kopen voor een of twee euro per stuk! Dat ze zo goedkoop zijn is voor mij een wezenlijk onderdeel van het luisterplezier, vrek die ik d’r ben. We kopen Bosnische popmuziek. Op onze prehistorische televisie worden we dagelijks geactualiseerd over de vele nationale artiesten en hun laatstellingen. Als een boreling goed klinkt beslis ik, in nauw overleg met mijn eveneens muziekminnende dochter van bijna acht: die gaan we adopteren.

De popmuziek is zoet hier. Niet mierzoet, maar goed zoet; zacht-zoet. En soms zoetzuur. Deze ochtend zet mijn Nina onze Tanja Savić op. Een Servische zangeres met een prachtige stem en een hele lichte melancholie in haar liedjes. Precies zoveel dat het ergens prettig schuurt; als een plagerijtje. Ze is ook een ietsie pietsie ordinair, met het soort ruwheid dat zigeunerbloed verraadt. En ook dat draagt bij aan de aantrekkelijkheid.

Het eerste liedje vind ik heerlijk. “Tako mlada, tako mlada, zar ne zvući kao balada, moja kratka biografija?” zingt ze. “Zo jong, zo jong, klinkt het niet als een ballade, mijn korte biografie?” De rijmende retoriek zet aan tot dansen en dochter en ik barsten los in de woonkamer. Nina met de hoekige wildheid die haar enorme fysieke energie onthult en haar dieper gelegen verfijning maskeert. Mijn dansen contrasteert met háár manier. Sinds ik die dans heb geleerd bezit ik salsa-heupen, zeer tot mijn voldoening overigens. Ik dans tegenwoordig op alles de salsa. Dus ook op dit lied.
Onze botsende dansstijlen ontnemen ons hoegenaamd niet het plezier van samen bewegen. Het is intiem, dochter en ik opnieuw verenigd, handen in handen, onze armen zo vervoegend tot menselijke sluizen waardoorheen onze genegenheid heen en weer stuitert. Het geluid staat zo hard dat het de kamer helemaal opvult. Ons dansen wordt zwemmen. Met open longen.

Dan moet Nina plassen. Nodig. Dus moet ze me loslaten. Dat doet ze niet voordat ze heeft gezorgd voor een waardige plaatsvervanger, zodat ik tijdens haar afwezigheid niet zal ontsnappen naar dringender zaken zoals daar zijn de immer-afwas en het eeuwig-koken. Steeds doordansend verruilt ze haar eigen handen voor de zachte pootjes van het knuffelkonijntje dat overal met haar acht jaren meereist. En rent naar de w.c.

En ik ben gehoorzaam. Ik dans de salsa met het konijn.
Volmaakt gelukkig.