Het is alweer twee jaar geleden dat ik mijzelf in een relatie heb gestort. Constant krijg ik twee soorten opmerking naar mijn hoofd geslingerd namelijk: “Goh, je bent zo’n goede vriend voor me, ik ben zo blij met jouw vriendschap.” En de “je bent een leuke vent maar, je bent zo druk.” Dus besloot ik een maand geleden drie potentiële slachtoffers uit mijn msn-lijst te selecteren die met mij mochten daten. Gewapend met een volle beurs en een evaluatieformulier ging ik naar mijn eerste date. Sandra, mijn eerste date, was een ambitieuze zakenvrouw van 22 jaar. We hadden afgesproken om ergens in een loungecafeetje wat sushi te gaan eten en wat babbelen. Op zich voor mij zeer geslaagd aangezien ik van eten houd en liggen. Liggend op de bankjes eten we de schalen sushi leeg en begint ze te praten over haar zaak. Wederom voor mij een geslaagd onderwerp, als aanstormend accountant weet ik heel veel leuke kantoorgrapjes en lanceer ik de ene humoristische oneliner na de ander. Een succesvolle avond totdat mijn ex-vriendin binnen komt lopen. Ik zwaai vriendelijk en zij komt vrolijk gedag zeggen. Ze kijkt Sandra aan en roept enthousiast: “Heeeeeeey Sandraatje, meid wat doe je hier?” Mijn ex schuift aan en begint met Sandra te kletsen. Spontaan blijk ik niet meer te bestaan. De hele avond zijn ze jeugdherinneringen aan het ophalen en oude vriendjes aan het bespreken en zelfs ik kwam nog aan bod. Al mijn details, voornamelijk mijn slechte, kwamen op tafel en ik wist dat het met me gedaan was. Dit betekende een negatief date-resultaat op de eindevaluatie en ja hoor, toen ze aan het einde van de avond het evaluatieformulier invulde stond er bij overige opmerkingen ‘jammer dat je ex een oud-schoolvriendin van me is, maar ik ga zaterdag wel met haar stappen.’

De tweede date was met Jolien, een oud vakantieliefde die ik in mijn Salou-periode ooit ergens opgescharreld had. Ze studeerde aan de Pabo dus wanneer ik over kinderen begon zou het een gegarandeerd succes worden, dacht ik. Toen ze midden op de avond vroeg wat ik in een vrouw zocht zei ik ook enthousiast: “Ik wil in ieder geval later kinderen hebben, minstens twee. Ik zou het mooi vinden om een klein mormeltje te maken met de vrouw waar ik van houd en dat ik dan karaktertrekjes kan herleiden naar de moeder.” Toen ze daarop reageerde met de informatie dat ze onvruchtbaar was wist ik dat het evaluatieformulier weer een fiasco werd. En ja hoor, ze schreef een verhaal neer dat ik een vrouw zocht waarmee ik kinderen kon krijgen en dat zij dat nooit zou kunnen worden.

De derde date ging fantastisch, Suzanne was geweldig. Ze was net als ik zo gek als een deur en ik voelde me gelijk op mijn gemak bij haar. De avond vloog voorbij en we zoenden zelfs. Er hing iets in de lucht, iets mooi, iets magisch, iets wat ik niet echt een naam kon geven. Hoe kon ik weten dat op het eind van de avond Sandra en mijn ex vrolijk binnen kwamen lopen en vroegen hoe het met mijn evaluatieformuliertjes ging? Gelukkig liepen ze meteen door maar vervolgens kon ik wel tien minuten lang uitleggen wat ze met evaluatieformuliertjes bedoelden. Toen ik haar uiteindelijk het gele papiertje liet zien wat ze eigenlijk pas bij het afscheid zou krijgen liep ze stampvoetend het restaurant uit.

Daar zat ik met mijn evaluatieformuliertjes en de rekening van het eten, moederziel alleen. Mijn meesterplan om mijzelf een betere datebaar persoon te maken viel in duigen. Alle dates waren mislukt en ik was nog geen steek verder. Ik besloot af te rekenen en terug te lopen naar de auto. Onderweg werd ik nog in mijn kont geknepen door een lief, schattig ogend meisje die mij een ‘lekker ding’ vond en zelfs haar telefoonnummer wilde geven. Dat leek me te goedkoop en ik besloot nors verder te lopen. Rijdend naar huis kon ik maar aan één ding denken: “Wat deed ik fout?”

Categorieën: Liefde

12 reacties

lagarto · 18 september 2007 op 07:31

hahaha, die is goed Avalon. Goed geschreven, loopt lekker, grappig verhaal en een leuk eind.
Groeten Lagarto

SIMBA · 18 september 2007 op 08:04

je doet het prima!….op die formuliertjes na 😀

arta · 18 september 2007 op 08:08

Hahaha, Ik moest ff denken aan een kennis van mij die het profiel van de vrouw die de zijne moet worden op twee a4-tjes heeft uitgeschreven!
Leuk geschreven, en dat onderwerp…hoe kom je er op??? 🙂

pepe · 18 september 2007 op 08:20

Lachen, ik hoop alleen dat dit niet de werkelijkheid is. 😆

Dees · 18 september 2007 op 08:38

Geestig 😀

Siebe · 18 september 2007 op 08:48

Erg geestig inderdaad. Het leed dat daten heet. Zo ongeveer de enige veemarkt waar iedereen graag het idee heeft te handelen in plaats van verhandeld te worden.

En ik wist niet dat het al oktober was… 😉

Tenslotte neem ik voor het gemak maar aan dat je op je laatste vraag geen antwoord nodig hebt. Hoewel ‘wat ze pas…. krijgen’ in:
[quote]Toen ik haar uiteindelijk het gele papiertje liet zien wat ze eigenlijk pas bij het afscheid zou krijgen liep ze stampvoetend het restaurant uit.[/quote]
erg grappig is.

Leuke column. Eén ding: je aanwijzende voornaamwoorden rammelen nogal. Wist je wat? Of dat bedoel ik?

Gr.
S

lisa-marie · 18 september 2007 op 09:08

Lekker humoristisch geschreven. [u]Leed[/u] voor jou [u]vermaak[/u]voor mij. 😀

pally · 18 september 2007 op 09:15

Heel leuk geschreven column die ik met pretogen heb gelezen, Avalon.

Toch ook een technisch puntje:
Tijdens het ‘Sandra verhaal’ gooi je er opeens een aantal zinnen tegenwoordige tijd doorheen.

Evengoed genoten van je pechdates,

groet van pally

Dinto · 18 september 2007 op 09:32

Leuk verhaal. En een zeer wijze les. hahaha. Misschien laat je de volgende keer het papiertje achter wegen en volg je je gevoel 😉

Leuk en fris geschreven. Plezierig om te lezen

Li · 18 september 2007 op 19:31

😆
Leuk!

Li

Shitonya · 19 september 2007 op 09:52

Misschien moet je gewoon met iemand afspreken zonder date intentie, maar een simpele “afspreken en we zien wel” intentie. Liefst zonder evaluatieformulier en zonder erbij te vermelden dat je kinderen wilt, want dan zou ik gillend wegrennen..hm..zei ik nou “ik”? 😳 😳

phoebe · 10 februari 2009 op 09:55

Toen had je blijkbaar nog geen bordje omhangen met ‘property of…’

Schande, die vrouwen die zomaar in je kont knijpen.. ik als vrouw wordt nooit in m’n kont geknepen.. en dat terwijl ik toch wel een apeteitelijk kontje heb… al zeg ik het zelf..

Geef een reactie

Avatar plaatshouder