De aanslag

‘Wow, Maartje, wat een feestmaal’
‘Zelden zulk gewillig vlees gezien, Ben.’

Als alleenstaande, werkende moeder kom ik altijd tijd tekort. Door de drukte vergeet ik vaak om naar mijn lichaam te luisteren en zie koutjes en beginnende griep over het hoofd. Soms weken, soms maanden.

‘Waar gaan we beginnen?’
‘Oh, Ben, ik heb al zo’n tijd geen nieren gegeten. Zullen we?’
‘Aanvallen!’

Zo kon het gebeuren, dat ik, op een saaie maandagavond in oktober, een taxi nam naar de eerste hulp en direct opgenomen werd. Eigenlijk had ik daar helemaal geen tijd voor, maar ik was te beroerd om tegen te stribbelen. Binnen de kortste keren lag ik in een schemerduistere kamer op de afdeling urologie.

‘Die nier hebben we nu lang genoeg toegetakeld, Maartje, wat doen we nu?’
‘De longen. Nog nooit heb ik zo weinig weerstand gehad bij mijn maaltijd.’
‘Kom, we delen ons nog een paar keer en nemen de hele boel hier over.’

De doktoren stonden voor een raadsel. Ondanks antibioticacoctails zakte ik steeds dieper weg. Mijn lichaam zweette liters per dag in de hoop wat hitte uit mijn lijf te jagen, maar niets hielp. Op woensdag vertelde de röntgenfoto dat één long geheel ontstoken was. Op zaterdag waren beiden dusdanig aangetast dat de dokter’s adem stokte bij het zien van de scanuitslag van die dag.
‘Laat de familie komen en roep mijn team, snel. Ze gaat aan de kunstlong.’
Verbijsterd neemt mijn familie afscheid, alvorens ze mij in een diepe slaap brengen.

‘Ho ho ho, Ben, wat is dat? Ons vlees ligt stil.’
‘Geen idee, maar de grond wordt nu wel erg heet onder mijn voeten. We moeten maken dat we wegkomen!’
‘Dat gaat dagen duren. Volgens mij hebben we ons wel een miljoen keer gedeeld.’
‘Geen tijd te verliezen, dus.’

Met het sluiten van mijn ogen kom ik terecht boven een blanco wereldbol. Langzaam zweef ik er omheen en na een paar rondjes beginnen zich bergen af te tekenen. Weer wat later verschijnen zeeën en oceanen, die, eenmaal voltooid, overgaan in rivieren en kanalen. Vormen beginnen bekend voor te komen. Europa, Rusland. Ik vlieg laag over de rampplek in de Oekraïne en bots bijna tegen de bergen in Nepal. Daar, het rode leger! Nieuw-Zeeland. Machu Pichu. Zelfs het verloren werelddeel Mu is verrezen, alvorens Europa in zicht komt, waar ik gedwongen land.

Een kampvuur. Eromheen zitten mensen, die muziek spelen. Ik ken er geeneen, maarja, ik ben nooit goed in gezichten geweest. Het is donker. Prettig duister. De sfeer voelt warm en eigen. Steeds meer mensen verzamelen zich rond het vuur. Spelen mee, zingen mee. Ik praat wat met ze en begin me steeds minder op mijn plaats te voelen. Na een hele lange tijd voel ik mij opstijgen. De wereld onder mij vervaagt weer.

Ik open mijn ogen. Man, wat heb ik lekker geslapen!

‘Zijn we compleet?’
‘Ja. We vertrekken nu.’

Het duurt even voor het besef komt dat ik tien dagen in coma gebracht ben en in die tijd veranderd ben in een volwassen baby, die zelfs haar vingers niet meer kan bewegen.
Doorgaans onschuldige bacteriën hebben me bijna vermoord.
Bijna.