De Ankh

In mijn buitenwijk blijkt wel degelijk kunst te staan. Het grote object staat tussen de A7 en de bebouwing. Het werk is van Daniel Libeskind. In 1990 is het geplaatst als onderdeel van de stadsmarkeringen. Op alle toegangswegen tot de stad kwamen toen kunstwerken. De stad trakteerde vierde zo het 950-jarige bestaan. Vanochtend liep ik hard via een alternatieve route. Zo stond ik ineens bij het kunstwerk. Ik bekeek de twee schuin geplaatste panelen, die als een opengevouwen kaart, rusten op een wirwar van pilaren. Op de beschrijving las ik dat tussen de palen die in alle richtingen wijzen, een wig naar boven is gericht, komend uit het verleden en wijst naar het heden. ‘Naar beneden kan zij alles wat vaststaat splijten om het heden opnieuw te overwegen.’ Kijk dat zijn gedachten. Op de panelen een collage met beeldcitaten uit de kunstgeschiedenis. Fragmenten van kunstwerken uit alle tijdperken duikelen over elkaar. Libeskind noemde het werk ‘A walk along the border’.

In mijn korte hardloopbroek sta ik te rillen van de kou. Toch blijf ik kijken. Ik herken de historische tijdperken. Direct in het oog schieten de Egyptische hiërogliefen. Ik herken de Ankh, het Egyptische symbool van eeuwig leven, geluk voor altijd. Het is een kruis met een open ronding als top. Ik ken mensen die de Ankh dragen als sierraad om de hals of als tatoeage. Het Egyptische icoon raakt me diep. Zo gek dat ik al jaren vlak bij dit kunstwerk woon en het nog nooit goed bekeken heb. Libeskind heeft het Joods Historisch Museum in Berlijn gemaakt en ontwierp de herbouw van Ground Zero in New York. Geen kleine jongen dus. Tevreden met deze kunstuiting in mijn buitenwijk vervolg ik mijn hardlooprondje. Wie de Ankh draagt is veilig voor ellende. De Ankh beschermt mijn buitenwijk, een veilig gevoel.