De ballotagecommissie (2)

Voor drinkwolk Om Het Hoekje hoest de hippiebus van Jim enthousiast porties uitlaatgas het uitgaansgebied Stratus in. Met een demonstratief kuchen fietst Janis langs het busje en werpt Jim in het voorbijgaan een ecologisch verantwoorde boze blik toe. Ze twijfelt. Er is nu ruimte om haar luchtfiets in het rekje te zetten, maar ook is haar standaard gemaakt. Tot haar ergernis voelt ze een steek van gemis bij de gedachte aan Kurt, die zijn klotemotor vaak zo irritant parkeert. Met haar voet klapt ze het standaard uit en voegt zich bij Amy, Brian en Jimi.

Scherp onderwerpt Janis de gigantische fruitschaal in de armen van Brian aan een eerste inspectie. ‘Zie je niks?’ vraagt Brian. Janis steekt haar hand uit en schuift drie bananen en wat appels uit elkaar. ‘Dit, bedoel je?’ Ze houdt een zakje wiet omhoog. ‘Nee mens, kijk!’ Brian duwt de fruitschaal in de handen van Amy en spreidt zijn armen. ‘Valt je niets op?’ Jimi onderbreekt zijn akoestische versie van Purple Haze. ‘Shit!’ slist hij nog niet gewend aan zijn gebitsprothese, ‘je bent zonder armzwembandjes van huis vertrokken!’ Janis wil Brian een schouderklopje geven, maar Amy propt de schaal in haar handen. ‘Hij volgt cognitieve gedragstherapie,’ meldt ze. Uit haar tas haalt ze een bus haarlak, waarmee ze overdadig haar suikerspinkapsel inspuit. ‘Hebben ze mij ook aangeboden in rehab, maar ik zei: “no, no, no.”’

Het geluid van de motor van de hippiebus verstoort luidruchtig de conversatie. ‘Theekransje klaar?’ schreeuwt Jim vanachter het stuur. Hij trapt nog een paar keer op het gaspedaal ten teken dat hij wil gaan. Jimi gooit zijn gitaar achterin en kruipt er zelf achteraan. Brian ontdoet zich voordat hij Jimi volgt met enige angst van de zwemband om zijn middel en geeft hem aan Jimi. ‘Oefening van de therapeut,’ verklaart hij, ‘ter voorbereiding op het definitieve afscheid.’ Janis puft ondertussen mindful haar ergernis om Amy weg, die haar hoofd in onmogelijke bochten wringt om haar suikerspin bij het instappen te beschermen. Uiteindelijk zit ze met haar kin diep op haar borst naast Jim en kan Janis erbij.

Een kleine tien minuten later draait Jim de parkeerplaats van psychiatrisch ziekenhuis Zenit op. ‘Weet iemand hoe het met Kurt is op het moment?’ vraagt hij, terwijl hij de sleutel uit het contact haalt. ‘Gisteren heeft hij een verpleegkundige onder schot gehouden met dat geweer van hem,’ vertelt Jimi vanaf de achterbank. ‘Vonden ze niet oké, dus heeft hij even gesepareerd gezeten.’ Woest kijkt Janis achterom. ‘Hoe kan hij dat ding bij zich hebben?’ Amy klapt haar handspiegel open en werkt achteloos haar eyeliner bij. ‘Ik dacht dat het geen kwaad kon,’ mompelt ze. ‘Ik heb het gisteren gegeven. Ik kwam er toch langs op weg naar mijn alcoholenkelbandcontrole.’

Nadat Jimi zijn gitaar als onderpand op de afdeling heeft achtergelaten, mag Kurt mee naar het bezoekersrestaurant. ‘Vandaag ben ik begonnen met lithium,’ doet hij verslag, ‘als het goed aanslaat, mag deze jongen het pand hier verlaten.’ Hij pakt een Jonagold uit de schaal en probeert of hij er in een keer de vuilnisbak mee haalt. ‘Het helpt ook als je geen mensen bedreigt,’ zegt Janis en haalt haar ballotagepapieren tevoorschijn. ‘We gaan verder waar we de vorige keer gebleven waren. Wat denken we van Alan Wilson?’