De ballotagecommissie

De absurd grote midlifecrisismotor van Kurt blokkeert weer eens de drie fietsrekjes voor drinkwolk Om Het Hoekje. Janis moet dringend het standaard van haar luchtfiets laten maken, maar de organisatie van Woodstock in Heaven slokt eenvoudigweg al haar tijd op. Na de fatale dosis heroïne aan het begin van de aardse jaren zeventig had ze in de hemel alleen maar rechte paden bewandeld. Die klotemotor van Kurt en haar kapotte fietsstandaard dwingen haar nu een scheef schaatsje te rijden. Schuldbewust negeert ze het bordje “Verboden fietsen te plaatsen” en smijt die van haar tegen de muur.

Op een zaterdagavond als deze is uitgaansgebied Stratus weer volop in trek. Hoewel Om Het Hoekje immens populair is bij het publiek, houdt de uitbater één tafel altijd vrij. Op tafeltje zevenentwintig staat, ongeacht de drukte, steevast een bordje dat aangeeft dat het gereserveerd is. Alleen leden van de club zijn bevoegd er te zitten. Als Janis binnenkomt, ziet ze dat ze niet de eerste is vanavond.

Nog voordat ze zit, houdt Brian haar de schotel bitterballen voor. ‘Nee, bedankt, je weet dat ik sinds 4 oktober 1970 louter gezonde dingen tot mij neem.’ Ze duwt de met een blauw zwembandje getooide arm van Brian weg. Na zijn tragische verdrinkingsdood houdt de oprichter van The Stones stevig vast aan beter laat dan nooit. Er is geen haar op het hoofd van de gitarist die overweegt zonder bandjes om armen en middel zijn wolk te verlaten.

Janis giet in een teug een sapje in haar nog immer rauwe keel en veegt haar mond af. ‘Kurt,’ begint ze, die motor.’ De grungezanger van weleer steekt afwerend een hand naar haar op. ‘Ja, staat verkeerd.’ Stug vervolgt hij de poetswerkzaamheden aan het hagelgeweer waarmee hij inmiddels al drie keer zelfmoord heeft gepleegd. ‘Volgende keer beter.’

Janis zucht haar irritatie weg en wendt zich tot Jim. ‘Jim, waar is Jimi?’ Jim komt met moeite los van het opschrijfblokje waarin hij, ten prooi gevallen aan een schrijversblok, al tijden niets meer schrijft. ‘Jimi probeerde een nieuwe riff met zijn tanden te spelen, maar dat pakte niet goed uit. Hij is naar de spoedtandarts.’ Jim wil verder praten, maar Janis breekt hem af: ‘Ja, je bent op Père Lachaise begraven.’ Ze gebaart naar de ober om nog een sapje. ‘Dat heb je nog maar duizend keer verteld.’

Even wordt de sfeer aan tafel grimmig als Kurt de zwembandjes van Brian lek schiet. De verloren lucht maakt Brian compleet gek. ‘Waarom zeg je dat dan ook steeds?’ vraagt Janis boos aan Brian. ‘Precies,’ hijgt Jim van de inspanning, want het valt niet mee Kurt en Brian uit elkaar te trekken. ‘Kurt ruikt niet, ik herhaal: niet, naar het deodorantmerk Teen Spirit!’

Als de rust is weergekeerd aan tafeltje zevenentwintig pakt Janis de lijst met alle op zevenentwintigjarige leeftijd gestorven musici erbij. ‘We gaan verder met de ballotage,’ kondigt ze aan. ‘We kennen de criteria voor toelating, neem ik aan?’ Commissieleden Kurt, Brian en Jim knikken eensgezind. ‘Oké, dan gaan we verder waar we de vorige keer gebleven waren.’ Janis kijkt op haar papier. ‘Mevrouw Winehouse, wat denken we daarvan?’