De beslissing van dochterlief

De kogel is door de kerk! De afgelopen paar weken was de sfeer hier in huis op bepaalde tijden om te snijden. Chagrijnig en kortaf; dat was dochterlief redelijk vaak te noemen. Chagrijnig en kortaf; dat was ik ook redelijk vaak te noemen. Het was een wisselwerking tussen moeder en dochter.

Afgelopen zaterdag kwam dochterlief thuis van een avondje uit. Ik zag haar en wist meteen (zoals moeders dat nu eenmaal weten) dat er een ommekeer aankwam. Ze zat nog niet of het hoge woord kwam er al uit: Ik ga hem (haar Turkse vriend) vanavond nog duidelijk maken dat ik het uitmaak. Makkelijk gezegd, maar hoe doe je dat nu fatsoenlijk over een dergelijke afstand? En met een redelijk groot taalprobleem? Ze ging er eens goed voor zitten. En het mag gezegd worden: ze heeft een heel net privébericht op facebook gezet. Eenmaal dat gedaan hebbende, belde ze hem op met de mededeling, dat hij op facebook moest kijken.

Toen begon het wachten op zijn reactie, want dat die zou komen, was overduidelijk. Het is niet leuk om te horen te krijgen dat je vriendin het uitmaakt, al helemaal niet als je in de veronderstelling bent dat ze binnen een paar dagen voor je zal staan. Hoe meer hij zich blijkbaar op hun weerzien verheugde, hoe chagrijniger dochterlief werd. Buikpijn had ze ervan. De afgelopen weken hadden ze telefonisch namelijk steeds vaker last van – zeg maar – cultuurverschillen. De invulling daarvan kan ieder voor zich verzinnen. Laat de fantasie gerust de vrije loop…

Het duurde niet lang, voordat hij belde. Dochterlief legde het hem nog eens uit. Aan het aantal decibel aan de andere kant van de lijn te horen, was hij het er niet mee eens. Dit herhaalde zich enkele malen… zeg maar de hele nacht door. Ziek is hij ervan. Ik vind het vreselijk voor hem, echt waar. Maar ik ben het met dochterlief eens. Het is niet goed om door te gaan met een relatie om die ander gelukkig te maken, terwijl je zelf steeds ongelukkiger wordt.

Onze reis naar Turkije is afgelast. Dat is nou wel een mindere bijkomstigheid. Ik had me wel weer verheugd op een reisje mooi weer. Toch had ook ik de laatste weken steeds meer mijn bedenkingen. Dus het is goed zo.

Vanaf nu zal het tij zich hopelijk keren. Dochterlief loopt een stuk vrolijker rond. Hopelijk vertaalt zich dat ook in haar cijfers op school. Zoals iemand van de week tegen mij en dochterlief zei: voor iedere deur die je dicht doet, gaan er weer andere deuren open. En zo is het maar net!