De Boom

Ik heb bewondering voor mensen die zich alles kunnen herinneren, waaronder alle jaren waarin iets bijzonders gebeurde. Dat kan ik absoluut niet, maar ik herinner me wel iets van toen ik een jaar of 6, 7 was. Ik had al een hele tijd last van zich herhalende nachtmerries en sliep nooit lekker. Tot op heden is dat nog steeds het geval, alleen tegenwoordig worden de nachtmerries hoofdzakelijk door anti-HIV medicijnen veroorzaakt. Wij speelden in de achtertuin, mijn oudere broer, jongere zus, wat vriendjes en ik. In de droom was alles nog groen, met bomen en een stuk land waar mijn vader groenten en fruit verbouwde. In de realiteit was het gedekt met een walgelijk stuk beton voor de auto’s die iedereen zich opeens kon veroorloven aan het begin van de jaren zestig. Ik heb geen idee wat voor spelletjes we deden, maar opeens kreeg ik de sterke neiging een rondje om het huis te rennen. Ik maakte een volle cirkel. Alles was nog hetzelfde – iedereen speelde nog met de zorgeloze glimlach zoals alleen kinderen die kunnen hebben.

Nog eens kreeg ik die neiging. Nog eens maakte ik die cirkel, maar eenmaal terug in de achtertuin was alles totaal anders. Er was een boom omgevallen en mijn kleine zus lag eronder. Dood.

De volgende ochtend zaten we zoals altijd met de hele familie te ontbijten. Terloops vroeg Mama aan mij: “Wat was jij aan het doen vannacht?”

“Hoe bedoel je Mammie?”

“Nou, ik stond op om naar de WC te gaan. Opeens vloog je uit bed en liep snel twee keer rond het huis in je pyjama en stapte weer gewoon in bed.”