De bouw

Er wordt naast ons huis een flat gebouwd, of beter een appartementencomplex, zoals dat op de vastgoedmarkt tegenwoordig heet.
Vandaag begon onze dag dan ook iets na zevenen omdat men de werkzaamheden hervatte met het uitbikken van cementresten die de vorige dag in de aanvoerbakken waren achtergebleven. Het wordt prachtig hoor, daar niet van, maar net als we zo’n beetje aan de meeste lawaaiterreur gewend zijn, vindt men weer een nieuwe variatie.
Zoals het ritmisch met een moker op ijzeren steigers roffelen en het op vol vermogen aanjagen van een slijpmachine voor betonblokken.
En bleef het daar maar bij.
Het lastige is dat mevrouw Trawant en ik nachtbrakers van de meest bedenkelijke soort zijn.
Sinds ik niet meer iedere morgen om kwart over 7 de deur uitmoet om me voor de rest van de dag naar een kantoorgebouw te begeven, is ‘de hoogste tijd’ en ‘nu naar bed’ geleidelijk tot in de kleinste uurtjes opgeschoven. U weet hoe dat gaat, nog een half slokje wijn, dit hoofdstuk even uit en zullen we de film gezellig afkijken
Daarbij is er ook op Internet veel moois te genieten en anders ontstaat er wel een heel belangrijk gesprek dat absoluut niet kan wachten omdat nu net de kern van onze relatie is bloot komen te liggen.

Bij de start van de bouw kregen we nog een keurige brief van de aannemer die ons verzocht geen aanstoot te nemen aan eventuele bouwgeluiden, die natuurlijk tot het uiterste beperkt zouden worden. Dat sprak vanzelf.
Zo zou men s’ochtends alleen naar elkaar fluisteren, zijden doekjes om de voorhamers wikkelen en de bakstenen met een cellofaantje ertussen een voor een heel voorzichtig in de kruiwagen stapelen.
Waar mogelijk zou men zelfs pantoffels dragen..

De praktijk is echter dat om 8 uur de bouwvakradio, zo’n maxi decibellenbooster, op scherp gaat en al naar gelang wie er aan de beurt is om het station te kiezen, genieten we van vrolijke Beierse klanken, de ruigste vormen van Trash Metal en Nederlandse hits van topartiesten als Bolle Leo, Hepie en Hepie en Manke Nelis. Met als achtergrondkoor de voltallige ploeg werknemers op de steiger.

En als er niet gezongen wordt, dan wordt er wel geschreeuwd.
Zo is er een die een imitatie van een zeehond kent en toen daar een keer smakelijk om gelachen werd, besloot om dit succes tot op de laatste druppel uit te melken. Op de meest onverwachte momenten dringt het ‘HIOEE HIOE HIOE’ onze huiskamer binnen, gevolgd door het gebrul van een collega die heel leuk HOEONDELUL kan zeggen.
En als dat op is weet een ander nog wel een bekende voetbalkreet die ze nog van de tribune hebben onthouden..Of een strijdlied waarvan de tekst na een regel naadloos overgaat in LA LA LA LA LA.

En kijk wat hebben we daar, als het net even stil is, een vrachtwagen met oplegger vol aluminium platen en we moeten blijkbaar even horen hoe die klinken.
De truck heeft ook een achteruitrijdwaarschuwpieper, en die kan ook bij stilstand een kwartier aan blijven staan.
En dan is het eindelijk 4 uur en spoeden ze zich huiswaarts, maar niet voordat er afscheid genomen is door bij het wegrijden , onder ons raam , met de claxon een laatste serie oorverdovende loeien te laten weerklinken, als voorproefje op de volgende ochtend.
Nog drie dagen dan is het weer zaterdag.
En tot zolang zeg ik maar HIOE…!!!