De dag des oordeels

En nu zit ik in de wachtkamer.
Het zit namelijk zo….
Er moet overleg gepleegd worden.
Of ik mag blijven.
Ik ben een twijfelgeval zegt Petrus.

Iemand die zich perfect aan de regels gehouden heeft mag direct door.
Maar ik heb enkele zonden begaan.
Een klein zondetje zou geen bezwaar zijn zegt petrus. Maar dat is nu juist het punt.
Er moet bepaald worden hoe zwaar mijn zonden wegen en er vind overleg plaats.

Daarom zit ik hier m`n zonden te overdenken. Om de tijd te doden in de wachtkamer.
Ik heb wel eens onwaarheden verteld. Maar ach, dat mag toch geen naam hebben. Iedereen schept toch wel eens op.
Ik heb ook niet altijd open gedaan als er aan m`n deur geklopt werd. Ik werd soms schijtziek van al die collectes.
Ik heb begeerd m,n naaste buurman. Maar ach, dat was een onschuldige flirt.
Mijn vader en moeder heb ik ook niet altijd geëerd. Ik heb ze zelfs wel eens verwenst zoals elke puber.
Ik heb nog nooit iemand gedood.
Nou ja…. stiekem in gedachten misschien. Maar nooit in het echt.
Het benauwd me wel, die twee poorten.
De een gaat naar de hel. En dat lijkt me geen pretje.
De andere gaat naar de hemel. En daar zou iedereen moeten zitten waar ik ooit van gehouden heb.
Al begrijp ik nog steeds niet hoe dat moet als al mijn geliefdes in één keer allemaal voor me staan.
In de hel zit ik mogelijk bij Hitler. Maar ook dat weet je nooit zeker. Want hij kan wel bekeerd zijn, een minuut voordat hij dood ging en dan zit hij toch weer in de hemel.
En om nu bij Hitler in de hemel te zitten….
Petrus verteld me nu dat ik het voordeel van de twijfel krijg. Ik mag terug voor een tweede kans. Maar dan moet ik m`n leven drastisch beteren.
Ik open m`n ogen en kijk recht in het gezicht van mijn geliefde en ook m`n drie kinderen zitten aan mijn bed.
‘Ze komt weer bij’ hoor ik iemand zeggen.
‘Godzijdank’ zegt iemand anders in de kamer.
Ik haal opgelucht adem.