De dodo is weer terug

Hij leeft weer de dodo. Ik zag hem onlangs lopen in mijn bos. Ze waren zelfs met z’n twee. Dubbel dus. Het waren dubbele dodo’s. Je kent ze wel. Loopvogels die vroeger in de bossen leefden op het eiland Mauritius. Nu lopen ze weer rond in mijn bos. Ik zag ze vlakbij het oude zuiden, dichtbij het nieuwe noorden. Nou ja, daar ergens. Ze waren het noorden duidelijk kwijt. Ze zijn ongeveer twee meter hoog en kunnen venijnig van zich afbijten met hun grote snavel. Ze steken overal hun nek uit. Verder zijn ze vrij hulpeloos. Hun voedsel bestaat uit zaden en vruchten. Ze houden van pittig. Ze kunnen niet vliegen. Tot de komst van de kolonisten hadden zij geen natuurlijke vijanden. Nu is iedereen hun vijand. Van oud zuid tot nieuw noord. Vooral wat leeft onder de rivieren, daar hebben ze het niet zo op. Kikkervisjes en paling daar moeten ze niets van hebben. Wel uitkijken dat je niet over ze heen valt, want anders vallen ze over je heen. Ze lopen soms ongelofelijk in de weg. Vooral in mijn bos. Takkenvogels zijn het. Ze springen vaak van de hak op de tak. Niet te volgen. Portugezen hebben de dodo voor het eerst gezien. Op hun verre reizen. De scheepsbemanningen noemden de grote gemuteerde duif, walgvogel, en soms dodaars, vanwege het dotje veren op de kont van de vogel. De dodo is weer terug. Ik heb nog even gebeld met wijlen Jacques Cousteau. Hij moest het weten vond ik. Hij schrok ervan. De dodo terug zei ie: dodoju!