De grasmachine

Nu het paard weg is groeit het gras op mijn voetbalveld steeds maar verder en ook dit stuk moet ik dus meemaaien, om toch de boel een beetje netjes te houden.
Van een oudcollega hoor ik, dat iemand een zit motormaaier te koop heeft en ik besluit er met een kennis heen te gaan.
Als de man van de maaier mij het ding laat zien, kan ik mijn ogen nauwelijks geloven.
Ik zal hem even beschrijven. De maaier bestaat uit onder andere twee wielen zo groot als die van een flinke vorheftruck.
Deze wielen zijn verbonden door middel van een differentiëel. Op dit differentiëel is een behoorlijke dieselmotor gemonteerd. Door middel van een scharnier is naar achteren toe een verbinding tot stand gebracht, alwaar zich een vork bevindt, waar een soort vliegtuigwiel tussen is aangebracht. E machine staat dus op drie wielen.
Aan de dieselmotor zit een soort Harley Davidson stuur, met aan elke kant een handrem. Elk voorwiel kan hiermee afzonderlijk afgeremd worden en zo is het mogelijk, om de bocht te nemen.
Voorop de machine is een maaibalk bevestigd, die met zwenkwielen op de grond rust. De maaibalk is een dikke meter breed. De cirkelmaaier wordt met een tandwielkast via V-snaren door de dieselmotor aangedreven. Diverse versnellingen zijn mogelijk, als het maar vooruit is.
De zitting bestaat uit een grote koekenpan die op een bladveer is gemonteerd.
“Kan dat ding ook lopen?”vraag ik.
“Ja,” zegt de man en stapt resoluut op het monster af.
Met een spuitfles spuit hij ether in het luchtfilter, draait aan een vliegwiel tot een bepaald punt, legt er een touw omheen, trekt en….. met een daverend geweld start de diesel en laat een ver uit elkaar ploffend geluid horen.
Het stuur en de koekenpan bonken ritmisch mee.
Hij drukt een grote handle naar beneden en met een roffelend geluid zetten de messen zich in beweging.
“Rijdt hij ook?” roep ik.
De man gaat op de koekenpan zitten en neemt nu ook deel aan de ritmische bewegingen, drukt een volgende handle naar voren en zonder enige aanloop gilt het ding door de schuur.
Met gemengde gevoelens koop ik hem en spreek met de man af, dat ik de machine de volgende week kom ophalen, omdat ik voor het gevaarte een aanhanger met oprijplaten moet huren.

Met dezelfde kennis, als waarmee ik het ding heb bekeken ga ik hem ophalen.

Het gezicht van Carla was om te filmen, toen we met dit gedrocht thuiskwamen.
Lachen, lachen en nog eens lachen.
“Wacht nou,” zeg ik,” wacht nou tot ik hem gestart heb.”
Ik trek en ik trek, maar de machine geeft geen krimp.
Ze lacht zich nu helemaal een ongeluk, vooral als de motor behoorlijk terugslaat.
Het touw windt zich dan weer om het vliegwiel en ik moet nog uitkijken dat mijn vingers niet van mijn handen gescheiden worden.

Met veel gesjor weet ik met behulp van de kennis het monster binnen te zetten en een dag later vraag ik aan de verkoper hoe de gocheltruck nou eigenlijk werkt.
Hij is bereid om het me thuis nog een keertje te komen demonstreren.

Wonderlijk genoeg krijgt hij hem in één keer aan.

De man vertelt mij precies hoe dat gaat.

Spuiten met ether. (Bij gebrek aan gloeiproppen)
Touw om het vliegwiel, nadat het geval juist door de compressie gedraaid is.
Dan met één voet op het rijwiel gaan staan.
Met twee handen het touw vastpakken. Trekken en gelijktijdig de andere voet erbij plaatsen. Daarna de rug volledig rechten en het touw opzij van het hoofd wegtrekken.

Na enig proberen lukt het mij ook en ik moet er niet aan denken dat het touw zou breken, omdat je volgens mij dan meteen een dubbele dwarslaesie hebt.

De zaterdag erna sla ik aan het grasmaaien, dat het een lieve lust is. Als ik zo’n uurtje bezig ben merk ik, dat ik een soort wollig gevoel krijg in mijn oren en ik vermoed, dat mijn gehoor meer op zijn donder krijgt, dan mij lief is. Ik loop naar binnen toe, om watten in mijn oren te stoppen en als ik weer buiten kom, bemerk ik dat het niet langer had moeten duren. De maaier staat stationair te schudden van plezier, maar bij elke op en neer gaande beweging zakt hij dieper in de grond. Ik beklim het monster en rijd uit de kuil vandaan. Soms hoor ik boven het getetter van de motor uit een geluid, dat doet denken aan een mitrailleur, maar ik zit lekker en bekommer me niet in het minst om deze bijgeluiden. Nu was het gras onder de bomen aan de beurt. Dat ging wel zo goddelijk. Ik kneep gewoon in de handrem aan de linker kant van het stuur en dan maakte de maaier ogenblikkelijk een scherpe linkse bocht. Met hoge snelheid gierde ik nu om de bomen, maar ik zag wel, dat Carla steeds vreemde bewegingen met haar armen maakte, net als ik weer een ronde inging. Uiteindelijk stortte zij zich haast voor het gevaarte, maar gelukkig kon ik daarvoor snel remmen.
“ Merk je niks?” vroeg zij mij bezorgd, toen ik tot stilstand was gekomen.
“ Nee, hoezo?”
Ik heb mollenklemmen gezet en jij rijdt ze allemaal aan stront.” snauwde zij.
Oei, dus dat was het geluid dat op een mitrailleur geleek.
“Nou ja, je kunt niet alles hebben,” zei ik en bedacht dat het geen antwoord was.
Roffelend zette de messen zich weer in beweging en ik vervolgde mijn weg.
Net toen ik het grote grasveld wilde opdraaien zag ik vanuit mijn ooghoek, dat er een ketting op de grond lag. Die ketting zat aan een boom vast en heeft vroeger waarschijnlijk gediend, om er een beest aanvast te zetten.
Gelukkig kon ik op tijd remmen, hoewel de ketting al gedeeltelijk onder de maaier was verdwenen. Ik steeg van mijn stalen ros en wilde de ketting wegpakken. Net toen ik dat wilde doen, pakten de messen van mijn machine de schalmen. Zij hadden natuurlijk de smaak goed te pakken gekregen met de mollenklemmen.
De maaier vrat de schalmen op als was het zachte koek en toen de ketting geheel stak stond tussen boom en machine wilde het gevaarte nog niet opgeven. Langzaam bewoog hij richting boom, maar daar aangekomen gaven de v-snaren, die de messen aandreven, rokend de geest. Ik heb hem uitgezet en ben voor de rest van de middag bezig geweest met het verwijderen van de ketting.