De kerk in het midden

‘God bless you’zegt ze als ik mijn schoenen aantrek, en met dezelfde gene als wanneer er een engelse kinderbijbel in mijn handen gedrukt word om mee les te geven, neem ik afscheid van haar. Gisteren probeerde iemand anders om mij met alle middelen in god te laten geloven. Engelse-Koreaanse bijbels werden boven gehaald. ‘The word of God’ bleef men mij maar zeggen. En ik bleef maar zeggen dat ik niet in de bijbel geloof. In mezelf dacht ik dat het nog interressant kon worden. Iets anders had ik op dat moment toch niet te doen, en mijn kennis en afkeer van de bijbel is groot genoeg om de meeste mensen onder tafel te praten, zeker in het engels, een taal die ik beter dan de gimiddelde koreaan beheers.

Drie uur later waren we tegen elkaar aan het schreeuwen. En ben ik maar weggegaan. ondertussen was ik al dramatisch in tranen uitgebarsten, en had ik in al mijn inleving bijna de tafel omgegooid.
De avond was in ieder geval interresant geweest

In het centrum waar ik werk, zingt iedereen elke ochtend samen. voor het eten bidden de de meeste mensen. Aangezien mijn koreaans nog steeds niet het van het is , kijk ik veel naar de mensen. Een oudere vrouw leeft elke ochtend op bij het zingen en uit volle borst kweelt ze elke strofe vals of niet gekend of niet even enthousiast mee.

mijn collega knijpt elke middag voor het eten haar ogen stijf dicht. en denkt met elke vezel in haar lijf aan god. mijn taekwando instructeur trekt bij het bidden steeds onbewust zijn shouders op. Beiden zien ze er op dat moment uit als kleine kinderen, de onschuld druipt er van af.
Op zulke momenten betrap ik mij op de gedachte, dat lid zijn van een gemeenschap die zulke onschuld en enthousiasme mogelijk maakt toch nooit slecht kan zijn.