De kleur van cappuccino

De man bij het raam zit druk in gesprek, de blikken en het gelach om hem heen negerend. Er vliegt een nootje om zijn oren, terwijl een biersalvo gelach losbarst aan de grote stamtafel. De ober neemt onverstoorbaar zijn bestelling op en komt met twee bakken cappuccino aanlopen. De man onderbreekt zijn dialoog en glimlacht. Hij rekent af en aan het gezicht van de ober te zien heeft hij een flinke fooi gegeven. Twee jonge meisjes grijpen hun kans om een andere tafel te bezetten. Steels werpen zij blikken achterom. Als zij opgemerkt willen worden, komen zij van een koude kermis thuis, de man heeft namelijk nergens anders ogen voor dan voor degene met wie hij zijn dialoog voert. Op de achtergrond hoor ik hem vragen: [i]waarom drink je niets?[/i] Het antwoord lijkt hem te bevredigen, als er een bierviltje naar zijn hoofd wordt geslingerd. Alsof hij een kamikazevlieg ontwijkt doet hij zijn hoofd zo opzij dat het bierviltje tegen het raam naast hem stuit.

Het gelach van de kutstudenten wordt even gedempt op het moment dat de ober hen verzoekt de grote fooienman met rust te laten. Op het moment dat de ober zijn kont keert vliegen er echter ineens handenvol nootjes richting het raam. Deze keer raak.

De man schrikt en staat op. Hij laat een halflege en een volle bak cappuccino achter, bij het raam. Er drijven nootjes in het schoteltje waar de koffie op geknoeid is. Hij aarzelt nog even en zegt dat het goed is, waarna hij onder luid gejoel naar de deur loopt, die hij openhoudt voor het gezelschap dat niemand heeft kunnen zien, behalve hij.