Mijn man is zó Duits. Dit is geen waarde-oordeel. Waarom moet je nu lachen? Het is écht geen waarde-oordeel. Het is slechts een constatering. Ik ga nu zelfs wat positiefs schrijven.
De Duitsers zijn het meest romantische volk op aarde. Ik praat nu niet over de huis-tuin-en-keuken romantiek, zoals wij die als Nederlanders opvatten: roze rozen op Valentijnsdag – die rode waren echt twee keer zo duur schat! – of een candlelight dinner bij ´Van der Valk´ met voor deze gelegenheid een stukje passievrucht op de appelmoes. Ook met sex met een broeierige Italiaan op een piepend lits-jumeaux in Parijs heeft het niets te maken.
´Romantik´ zit Duitsers in het bloed. Het is een onbestemd verlangen. Een vlucht uit de grauwe werkelijkheid. Een terugkeer naar de natuur. Een ´Leidenschaft´ naar een staat van universele eenheid waarin de kracht van een scheppende fantasie centraal staat. Je kunt het het beste samenvatten onder: Een melancholie die zijn weerga niet kent en waarin iedere Duitser zich regelmatig en met graagte in onderdompelt. Zo ook mijn man.
In onze huwelijksnacht – Leidenschaft naar een staat van universele eenheid – stond er in het hoekje van onze slaapkamer – vlucht uit de grauwe werkelijkheid – een liefdevol door hem zelf beschilderd houten doosje – scheppende fantasie – met een stuk of twintig krekels – terugkeer naar de natuur. Niets maakt mij zo gelukkig als het getsjirp van krekels op een zwoele zomeravond in bijvoorbeeld Sienna. Dat wist mijn man. Hij vindt het zelfs hartroerend dat ik zo van dit getsjirp houd – melancholie die zijn weerga niet kent.
Mijn liefde voor dit geluid heeft echter vooral een praktische grond. Wat namelijk bijna niemand weet en mijn man al helemaal niet: Door het tellen van het aantal tsjirpen van een krekel kun je berekenen wat de temperatuur is. Het is supereenvoudig: Je telt hoe vaak de krekel in een minuut tsjirpt, daar trek je 40 vanaf, vervolgens deel je dit getal door 7 en telt er daarna weer 10 bij op. Dan heb je de temperatuur in graden Celsius. Het is echt ontzettend handig; na een luttele zestig seconden tsjirpen tellen in Sienna weet je: ´O, het is 21 graden en de nacht is nog jong. Laat ik toch maar vragen of mijn man een truitje voor mij in zijn cameratas propt.` Je komt nooit meer voor verrassingen te staan!
Ook in onze huwelijksnacht kwam deze kennis me goed van pas. De liefdevol opgesloten krekels vertelden me dat het in onze kamer op het ´Gutschloss´ 28 graden was. Nu wist ik tenminste dat ik me met een gerust hart helemaal kon uitkleden.
Als huwelijkscadeau heb ik mijn man de volgende ochtend een knikker gegeven. Het ronde transparante bolletje stelt het heelal voor. Daarin omstrengelen een rood en een groen lijntje zich. Dat zijn wij. Hij vindt het nog steeds het mooiste cadeau, dat hij ooit gekregen heeft. Zo, nu mag je lachen!
26 reacties
Mien · 12 januari 2015 op 08:01
Mooie column Berlijntje. De krekel als metafoor. Als liefdestemperatuurmeter in het oneindige.
‘Das Unendliche endlich dargestellt ist Schönheit’ (Schelling)
Liebe, Heimweh, Fernweh, es tut Weh. De Duitse romantiek is inderdaad grenzeloos. Met dank aan Novalis, Goethe, Grimm, Schiller, Schelling, Friedrich, Wagner, Dietrich, Mann, Hoffmann, Safranski, Hölderlin, Schumann, Heino, Mey, Eichendorff, en daarbij Hesse, Mahler en Leander niet als Duitstaligen vergeten, om er maar een paar te noemen.
‘Es war, als hätt der Himmel
Die Erde still geküßt,
Daß sie im Blütenschimmer
Von ihm nun träumen müßt.
Die Luft ging durch die Felder,
Die Ähren wogten sacht,
Es rauschten leis die Wälder,
So sternklar war die Nacht.
Und meine Seele spannte
Weit ihre Flügel aus,
Flog durch die stillen Lande,
Als flöge sie nach Haus.’ (Eichendorff)
Mien · 12 januari 2015 op 10:11
Nog vergeten te zeggen. De eerste alinea en de laatste zin zou ik weglaten. Doet afbreuk aan deze mooie column.
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:08
Dank voor je compliment en prachtige gedicht! Duits is ook zo´n mooie taal om te lezen. Het kent zoveel woorden en juist ook de naamvallen zorgen ervoor dat je je heel precies kan uitdrukken. Ik zou willen dat ik het na 12 jaar foutloos zou beheersen, maar dat is niet het geval (verre van dat!). Wel lees ik het erg graag.
Je hebt helemaal gelijk wat betreft de eerste alinea en laatste zin. Daar word ik nu vrolijk van. Dankzij jullie commentaar zien hoe een stukje beter kan worden. Dank daarvoor!
troubadour · 12 januari 2015 op 09:44
Ooit heb ik bij een Berlijns meisje gelegen, langs de Grünewaldsee. Ze leek ook nog op Romy Schneider en ik dacht; ging ze maar mee. ‘Als hij het vraagt dan doe ik het’, moet ze hebben gedacht. Maar zoals altijd heb ik weer te lang gewacht.
Iemand die dit losmaakt in mij heeft een hele leuke column geschreven Berlijntje.
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:12
Ha Troubadour,
Ik woon twee ´Seeen` verder dan waar jij met je meisje hebt gelegen: bij de Schlachtensee. Die begint hier vlak achter ons huis. Ik ken ´jouw´ See ook goed en ik kan me helemaal een voorstelling maken hoe het er destijds op een mooie zomerse middag lang geleden uit heeft moeten hebben gezien!
Droom nog maar even lekker verder over ´was hätte sein können!` 😉
Frans · 12 januari 2015 op 09:53
Van romantiek heb ik geen kaas gegeten en er vloeit nog wel echt Duits overgrootmoederlijk bloed door mijn aderen. Het gedicht doet me aan Adamo´s Es geht eine Träne auf Reisen denken. Zou onze koning iets van die Duitse romantiek in zich hebben? Hij heeft immers bijna een overdosis aan Duits bloed. Curieuze column. Iets van Hollandse nuchterheid tegenover Duitse Gründlichkeit.
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:13
Curieus? Erzähl!
pally · 12 januari 2015 op 11:06
De eerste twee alinea’s liet ik even weg. Top, vond ik. Een heel goed stuk. Wel vind ik dat je hier en daar iets te veel uitlegt ( educatieve achtergrond?).
Maar ik hoop hier meer van jouw hand te lezen. Hele mooie stijl van schrijven heb je!
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:15
Pally: Ik heb jarenlang als educatief auteur o.a. bij Noordhoff Uitgevers gewerkt. Eigenlijk ben ik schoolboekenschrijfster 😉 Grappig dat je mijn achtergrond kunt ´lezen´ en zeker een aandachtspunt voor mij. Kun je een concreet voorbeeld noemen van waar ik teveel uitleg of is dat meer de algehele tendens?
Spencer · 12 januari 2015 op 11:16
:rose:
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:15
:-))
Meralixe · 12 januari 2015 op 11:36
Ik ken als Vlaming de verhoudingen tussen Duitsers en Nederlanders niet 100%. Mede daardoor had ik wel wat last met de humor die overvloedig aanwezig is in deze column. Door die laatste zin voel ik me als ’t ware een beetje in het ootje genomen.
Kan meneer B goed omgaan met humor? 🙂
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:19
Natuurlijk lach ik mijn man af en toe een beetje uit om al zijn Duitsheid! En natuurlijk lacht hij mij net zo goed af en toe uit. Als de humor verdwijnt uit een huwelijk, dan wordt het denk ik erg moeilijk….. Dus ja, meneer B (mijn man naar ik aanneem kan daar goed mee omgaan).
Dank ook voor je commentaar. Ik vond Mies suggestie de eerste alinea en de laatste zin weg te laten erg goed. Wellicht spreekt de column jou dan ook meer aan?
arta · 12 januari 2015 op 11:49
Goed stuk, geschreven met een lekkere vaart.
Ik struikelde een beetje bij de —alinea, maar toch heeft het wel iets 😉
Ook voor mij is alinea 1 overbodig, de laatste zin vind ik juist wat toevoegen!
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:22
Arta, dank voor je compliment en commentaar. Ik ben inmiddels ook overtuigd van de complete zinlozigheid (dit is geen Nederlands, maar wat wel?) van de eerste alinea. 🙂 Maar als ik die weglaat, moet denk ik ook automatisch de laatste zin weg.
trawant · 12 januari 2015 op 12:07
Mooi inkijkje in de Duitse romantische geest. Prchtig onder woorden gebracht!
En het duiden van de krekel moet ik onthouden.
Knap geschreven, maar een tikje hermetisch/overgecomponeerd vind ik.
Er kan wat meer lucht in de zinnen en het verhaal hoeft niet allesomvattend en compleet/perfect te zijn.
( die indruk had ik bij je vorige stukje ook al, maar dat kan een kwestie van smaak zijn)
Overall: Je bent een aanwinst Berlijntje!
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:28
Dank voor je aardige woorden Trawant!
Hermetisch, overgecompenseerd, allesomvattend, compleet, perfect. Er kan wat meer lucht in!
Heb je het nu over mij of over mijn column? 😉
Heel herkenbaar je woorden, daar het zeer mijn persoonlijkheid entspricht. Nu ja, mijn stukje is dan dus in ieder geval authentiek. 🙂
Daar je het ook bij mijn vorige stukje al had en hieronder een zelfde soort commentaar van La-vie-en-rose te lezen is, is dat dus iets waar ik mee aan de gang moet. Ik kan alleen niet beloven dat dat één, twee, drie zal lukken.
Ik weet alleen dat mijn persoonlijkheid mijn gezondheid niet erg goed doet. Mijn schrijfsels blijkbaar ook niet.
Ik ga nu maar even mediteren of zo….. (en daarbij zal ik ook je complimenten in mijn achterhoofd houden :).
trawant · 12 januari 2015 op 15:58
Overge-com-penseerd is jouw (veelzeggende?… 🙂 ) ‘ ” verlezing.”
Ik schreef ”gecomponeerd” , van compositie en daar bedoelde ik iets heel anders mee.
Je stukje blijft wel recht overeind hoor.
Misschien was ik weer wat te schoolmeesterig in mijn reactie, trek het je niet aan. Zoveel commentaar zegt iets over je kwaliteit.
Men wil ( net als ik ) dan ook het onderste uit de kan.
La_vie_en_rose · 12 januari 2015 op 13:27
Ik vind Duitsers helemaal niet romantisch (en naast Nederlanders hebben we er zo ook een paar in de familie)
Geef mij maar mijn Italiaantje wat dat betreft.
Ook ik vind het hier en daar wat tè praktisch geschreven.
Meralixe · 12 januari 2015 op 13:51
Jij vraagt…. wij draaien. 🙂
https://www.youtube.com/watch?v=zKe2XLDVWvk
Kijk, dat deze er totaal niets toedoende opmerking NU in Berlijn gelezen wordt, dat blijft me verbazen.
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:34
Hai Meralixe, kijk als je me nu zou vragen of ik liever in Rome of Berlijn zou wonen, dan is het antwoord eerlijkheidshalve toch echt het laatste…. 😉
Je laatste zin begrijp ik niet…
Meralixe · 12 januari 2015 op 18:45
Is ook niet echt nodig hoor. Het is gewoon een ode aan de elektronica en de mogelijkheden binnen het internetgebeuren. Hier in Vlaanderen zit een ‘bruggepensioneerde’ onzin uit te kramen en iemand in Berlijn leest en reageert er op. :laugh:
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:30
La-vie-en-rose, had je ooit al een intiem moment met een Duitser? Ik kan het je echt aanraden! 🙂
Dank voor je commentaar. Het commentaar van Trawant was ongeveer hetzelfde. In mijn reactie op zijn reactie ben ik daar op ingegaan.
Berlijntje · 12 januari 2015 op 14:32
La-vie-en-rose, had je ooit al een intiem moment met een Duitser? Ik kan het je echt aanraden! Smile
Dank voor je commentaar. Het commentaar van Trawant was ongeveer hetzelfde. In mijn reactie op zijn reactie ben ik daar op ingegaan.
Ferrara · 12 januari 2015 op 21:21
Er is genoeg gezegd over het technisch schrijven. Ben blij te
lezen dat je bijdrages worden gewaardeerd, had het dus goed gezien.
Ik vind de knikker een prachtig symbolisch cadeau. Spreekt me ook aan omdat ik er al vijf jaar eentje bij me draag, gekregen van kleindochter toen ik 60 werd.
Berlijntje · 13 januari 2015 op 12:11
Ferrara, dank voor je reactie.
Zo´n knikker is ook gewoon echt iets heel moois vind ik. Zo glad en doorzichtig en rond. Lief dat je kleindochter er jou een gegeven heeft.