De Kroeg

Ik zit in de kroeg. Het is druk. De mensen om me heen praten, lachen en drinken met elkaar.
Ik ben niet alleen de kroeg binnengekomen. Mijn twee beste vriendinnen; Boosheid en Angst, zijn met me meegegaan.
We zijn hier omdat deze avond, deze doordeweekse klote avond, jouw avond is om je “biertje te happen.” Na een jaar van voorbereiding hebben we nu dan eindelijk de stap gezet om je een bezoekje te brengen. Gezellig!

We zitten aan een tafeltje bij het raam. De regendruppels vallen hun weg naar beneden en maken de ruit wazig.
“Stel dat hij zo binnenkomt, wat doen we dan?” vraagt Angst, en houdt het hoofd gebogen.
“Dan maken we gelijk korte metten met hem,” antwoordt Boosheid, en recht haar rug.
Ik hoor het stel even aan en zeg dan dat we hem gewoon negeren totdat hij ons ziet en aanspreekt.

De niet onaantrekkelijke barkeeper komt vragen wat we willen drinken en Apfelkorn is hetgeen waar we op dit moment behoefte aan hebben, dus bestellen we die met veel ijs.
Ik, Eenzaam, zit wat voor me uit te staren en vang de blikken op van wat stamgasten. Vriendelijk lach ik ze toe om me daarna direct weer af te zonderen.

Na ongeveer een uur wachten kom je binnen. Je bent ouder geworden, maar de tand des tijds heeft er alleen maar voor gezorgd dat je nog aantrekkelijker bent dan ik me kan herinneren.
Jezus, wat ben je mooi! Je kijkt om je heen met die nonchalante blik die ik zo goed van je ken. Je blik blijft even rusten op ons tafeltje, maar je herkent ons niet en je baant je een weg naar de bar.
Angst duikt nog dieper weg in de kraag van haar jas terwijl Boosheid met opgeheven hoofd jouw kant opkijkt. Ik sta op en loop richting de bar, met in mijn kielzog Boosheid.
Op het moment dat ik iets bestel herken je mijn stem en je kijkt me aan. De blik in je ogen spreekt boekdelen.

“Ben jij het?” vraag je zachtjes, en ik knik. “Goh, wat zie je er anders uit. Wat ben je afgevallen en wat is je haar lang geworden, ik herkende je haast niet,” hoor ik ergens in de verte je stem zeggen, en even lijkt het alsof mijn benen het begeven. Dan springt Boosheid in de bres. “Sommige mensen veranderen ten goede en sommige zullen dat nooit,” bitst ze je toe, en even zie ik de onzekerheid in je ogen en dat maakt dat ik me goed voel.

“Hoe gaat het met je?” hoor ik je stem plots zeggen en dan komt Angst een duit in het spreekwoordelijke zakje doen.
“Ik ben vaak zo bang voor het gevoel dat het best goed met me gaat, dat ik het direct blokkeer en me weer wentel in verdriet en zelfmedelijden. Ook ben ik bang voor mijn gevoelens voor jou, omdat ze nog steeds op de achtergrond aanwezig zijn,” hoor ik haar zeggen. De tranen sijpelen uit mijn ooghoeken.
Jij pakt een sigaret, bestelt nog een biertje en kijkt wat om je heen. Toch weet ik dat je luistert.
“Ik ben op dit moment heel gelukkig. Jij hoort hier niet te zijn, dat roept oud zeer op en dat kan ik missen als kiespijn. Ik mis je heel erg, maar samen worden wij niet gelukkig, leg je daar bij neer.”
Je woorden snijden door mijn ziel.

Op het moment dat ik de restjes liefde in je ogen lees, gaat de deur van de kroeg open en komt er een mooie dame jouw kant oplopen. Ze kust je en je stelt haar aan me voor als zijnde je vriendin en ik voel alle kracht uit me vloeien.
Ik zie uit de jaszak van Boosheid een lemmet steken en dan berust ik in het feit dat Eenzaamheid beter af is zonder obstakels uit het verleden en knik haar bemoedigend toe.
Het lemmet flikkert en het andere uiteinde doet wat het moet doen.

“Ik hoop dat je gelukkig wordt, dat de brokstukken van onze relatie geen belemmering meer voor je zullen zijn en dat je met een goed gevoel aan me zult terugdenken,” fluister ik in je oor en zacht kus ik je op je mooie mond en snuif ik voor de allerlaatste keer je heerlijke geur op.
Ik zie het ongeloof in je ogen opwellen en het bloed vloeien.

Ik pak mijn jas, kijk om me heen en zie dat Angst en Boosheid verdwenen zijn. Ik loop de kroeg uit en besluit dat het tijd wordt voor een naamsverandering.
Overwinning klinkt nu eenmaal beter dan Eenzaamheid.