De laatste en de eerste werkdag

‘Mijnheer, ze hebben me gestuurd voor een plintentrapje. Ben ik dan bij u aan het juiste adres?’
Niet eerder is dit me overkomen. Niet eerder stond er een jongeman naast mijn werkbank om persoonlijk een plintentrapje op te halen. Ik maak dit soort trapjes al vijftig jaar, nog nooit is er een opgehaald.
‘Mijnheer, gaat het wel goed? U ziet een beetje bleek.’
Ik zie altijd bleek, hier beneden in de plintentrapjeswerkplaats zijn geen ramen en zijn de werkdagen lang. ’s Ochtends als eerste binnen, ’s avonds als laatste weg. Dat zijn mijn werktijden, al vanaf het begin. De laatste jaren, nu er niet meer met vaste diensten wordt gewerkt, is de begintijd van mijn dienst vanzelf vervroegd en de eindtijd verlaat. Op de meeste dagen ben ik te laat buiten om de zon nog te zien.
‘Mijnheer?’
Waarom kijkt die jongeman me zo raar aan? En waarom staat hij daar zo te schutteren? Zul je net zien, krijg ik een klant en dan is het een stuntel. En dit is wel het toppunt, hij gaat gewoon staan bellen.
‘Jack, ik sta hier bij die plintentrapjesmaker, maar volgens mij gaat het niet goed met hem. … Wat zeg je? … Is het op dit moment nou echt belangrijk, of het een eiken of een beuken trapje is? Het gaat niet goed met die man. … Nou, hij kijkt me raar aan en heeft nog geen woord gezegd. … Natuurlijk ben ik beleefd, het is een oude man.’
Beleefd? Denkt dat jochie nou echt dat dit beleefd is? Ik zal hem eens leren.
‘Hij probeert nu zijn arm op te tillen, dat lukt hem niet. Ik denk dat hij een hartaanval heeft. … Waar je de BHV-er heen moet sturen? De plintentrapjeswerkplaats natuurlijk!’