De laatste keer…

Alles in je leven moet je een keertje gedaan hebben. Niemand zal het me kwalijk nemen nieuwe dingen te ontdekken. Van nieuwe dingen te leren en te genieten… of juist afstand te nemen. Smaken verschillen nou eenmaal. ….genot is nou zoiets. Voor de een heel persoonlijk en bepalend; voor de ander een bezigheid in gezelschap met een sterk sociaal karakter. Maar hoe dan ook, eens komt er een eind aan. Zo ook mijn laatste keer. Ik weet het nog goed. Ze was zo slank, zo spits en vooral… ze rook zo lekker! Ze hield vooral van zuigen (en ik dus ook). Vooral het moment waarop ze klaarkwam was een moment om te denken aan de volgende keer en als er dan ook nog een beetje vocht bijkwam… mmmmmh.
Dan kun je je nauwelijks voorstellen dat er eens een eind aan komt. Onze relatie heeft pakweg 24 jaar geduurd.
En wat komt daarna dan? Ontwenningsverschijnselen? Kotsend van verlangen je dag doorbrengen, sikkeneurig zijn en iedereen laten “meegenieten” van je ommezwaai? Ga je stilletjes in de bus zitten, voor je uitstaren, wazig reageren op je omgeving, met buikpijn boodschappen doen, bijna smekend om je heen kijken? Zit je voor de televisie te zappen op zoek naar een virtuele c.q. digitale vervanging van wat je eens zo bezig hield??

Ik ben nu ruim een jaartje verder en ik moet zeggen, het is me alleszins wel meegevallen. Geen ontwenningsverschijnselen, althans niet noemenswaardig. De eerste tijd heb ik wel last gehad van emotionele momenten. Het besef was er, het besef dat er geen weg terug meer was. Maar alras bleek dat het gemis best wel draaglijk was. Ik heb er tot op heden ook geen behoefte meer aan. Er zijn weken dat ik er niet meer aan denk; voorheen waren dat dagen. Leef ik dan nu celibatair?

Welnee! Maar ik ben wel definitief gestopt met de… sigaret.
JAB