De laatste nacht

Hier lig ik dan, vertrapt en verguisd door mijn eigen onderdanen. In een mijnschacht. De vier broeders, die naam, zo bizar. Wie had dat kunnen bedenken. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Als ik dit allemaal had geweten, had ik het anders gedaan. Vanaf het begin. Steeds weer door pech achtervolgd, echt! Het begon al met dat drama op het Chodynkaveld, en dan die demonstratie bij het Winterpaleis, hoe is het mogelijk? En het ging maar door. Had ik maar minder naar mijn vrouw geluisterd en helemaal niet naar die losgeslagen monnik, die ze uit de Siberische toendra’s hebben getrokken. Steeds weer die verkeerde beslissingen, of nog erger, geen beslissingen. Nu lig ik hier in een vergeten mijnschacht samen met vrouw en kinderen. Vermoord door de Bolsjewieken. Dat ze mij te grazen hebben genomen, soit, maar Sunny en de kinderen, de kleine Aleksej. Waarom, mijn God. Waarom?

Wat een oorverdovende stilte! Als ik naar boven kijk zie ik de sterren aan de hemel staan. Schitterend en wat een rust. Eindelijk. Mijn arme Rusland, alles op zijn kop gezet. Ik kan niets meer voor ze doen. De teerling is geworpen. Voor mijzelf ben ik blij dat het allemaal achter de rug is. Ze zoeken het maar uit. Wat maakt het tenslotte allemaal uit?

N.R. 17 juli 1918