De lessen van Dutton

“De lessen van de psychopaat” van Kevin Dutton neemt ons mee op een tocht door het brein van een psychopaat en leert ons zelf er één te worden. Hij beroept zich op tests van vermaarde wetenschappers zoals Books, die het brein van John Gacy ontleedde en tot het besluit kwam dat er in uit-stand geen afwijkingen konden gevonden worden. En Gare, de emeritus-majeur als het op de leer van psychopathie aan kwam. Je stak er aardig van op maar het had ook zijn minder scherpe redenaties zoals de schaal van heiligheid van Moeder Theresa tot die van een rasechte psychopaat. Haar vergelijken met Hitler? Nee, je bent gek, zou je denken. Toch is aan het licht gekomen dat Theresa een heimelijke hamsteraar was die zwarte geldstromen beheerde, ze was stinkend rijk en toch voedde ze ons het constante beeld dat ze in barre penibele en deplorabele omstandigheden de arme zieke straatkinderen in India verzorgde. Ze had ze evengoed in een eerste klas ziekenhuis kunnen onderbrengen als ze wou, maar ze waakte als een duivelse draak over haar goudschat, ten koste van die kinderen. En Hitler die was ook verre van geslaagd als een psychopaat, veel te dom in vergelijking met de topklasse. Hitler werd gemaakt door zijn omgeving en men gaf hem de waan van de macht en profiteerde er van in zijn nabijheid te vertoeven. Hij was blind en doof voor de uitwassen van zijn nazi-apparaat. Terwijl een peuter wist dat hij een gevecht voerde dat hij niet kon winnen bleef hij in het mirakel geloven dat zijn Duizend Jarig rijk een feit was. Je kan die twee dus niet voor een schaal als die van de psychopaat gebruiken omdat je geen ijkpunt zal vinden, noch het absolute goede noch het absolute kwade.

De tweede stelling leek me ook gewaagd. Onze maatschappij is meer psychopathisch aan het worden. Hij beroept zich op de verhoogde genetische slaag kansen van een psychopaat en schildert ons een beeld van wat er zich nog niet zo lang geleden in China had voorgedaan. Daar reed een chauffeur een fietsend meisje dood en reed haar een tweede keer overhoop om dan aan zijn verantwoordelijkheid te kunnen ontsnappen, zo dacht hij terwijl hij vluchtmisdrijf pleegde. Zijn daad werd op tal van smartphones vastgelegd maar niemand belde de politie of bood

“De lessen van de psychopaat” van Kevin Dutton neemt ons mee op een tocht door het brein van een psychopaat en leert ons zelf er één te worden. Hij beroept zich op tests van vermaarde wetenschappers zoals Books, die het brein van John Gacy ontleedde en tot het besluit kwam dat er in uit-stand geen afwijkingen konden gevonden worden. En Gare, de emeritus-majeur als het op de leer van psychopathie aan kwam. Je stak er aardig van op maar het had ook zijn minder scherpe redenaties zoals de schaal van heiligheid van Moeder Theresa tot die van een rasechte psychopaat. Haar vergelijken met Hitler? Nee, je bent gek, zou je denken. Toch is aan het licht gekomen dat Theresa een heimelijke hamsteraar was die zwarte geldstromen beheerde, ze was stinkend rijk en toch voedde ze ons het constante beeld dat ze in barre penibele en deplorabele omstandigheden de arme zieke straatkinderen in India verzorgde. Ze had ze evengoed in een eerste klas ziekenhuis kunnen onderbrengen als ze wou, maar ze waakte als een duivelse draak over haar goudschat, ten koste van die kinderen. En Hitler die was ook verre van geslaagd als een psychopaat, veel te dom in vergelijking met de topklasse. Hitler werd gemaakt door zijn omgeving en men gaf hem de waan van de macht en profiteerde er van in zijn nabijheid te vertoeven. Hij was blind en doof voor de uitwassen van zijn nazi-apparaat. Terwijl een peuter wist dat hij een gevecht voerde dat hij niet kon winnen bleef hij in het mirakel geloven dat zijn Duizend Jarig rijk een feit was. Je kan die twee dus niet voor een schaal als die van de psychopaat gebruiken omdat je geen ijkpunt zal vinden, noch het absolute goede noch het absolute kwade.

De tweede stelling leek me ook gewaagd. Onze maatschappij is meer psychopathisch aan het worden. Hij beroept zich op de verhoogde genetische slaag kansen van een psychopaat en schildert ons een beeld van wat er zich nog niet zo lang geleden in China had voorgedaan. Daar reed een chauffeur een fietsend meisje dood en reed haar een tweede keer overhoop om dan aan zijn verantwoordelijkheid te kunnen ontsnappen, zo dacht hij terwijl hij vluchtmisdrijf pleegde. Zijn daad werd op tal van smartphones vastgelegd maar niemand belde de politie of bood hulp. Hij werd gevat toen de politie de thriller van een pronkende amateur-cineast ter plaatse tegenkwam. Is dit een indicator dat mensen gevoellozer worden. Maakt geweld ons amoreel, stampt het ons af, is de “Ik” generatie die gevoed wordt met gewelddadige films en games een stap verwijderd van het worden van de volgende Ted Bundy of John Wayne Gacy?

Hierbij is enig zwart-wit denken en het “momentopname”-syndroom aan het werk. Disfunctionele psychopaten zoals laatst genoemden zijn een uitzondering. Uitwassen als moord nemen af in onze tijden maar corruptie is een groeiend kanker gezwel. De psychopaten van vandaag zijn CEO’s, politici, magistraten en beursmakelaars. Ze teren op een chaotisch milieu waar risicovol gedrag beloond wordt. De beserkers, de krijgerselite van de Vikings in de elfde en twaalfde eeuw waren geslaagd omdat geweld verheerlijkt werd en zinvol was. Nu in onze wetstaat is het echter een negatieve eigenschap die een succesvolle psychopaat weerhoudt van iemand zoals de kannibaal uit het boek een celgenoot zijn hol in te lokken, zijn schedel in te slaan met een klauwhamer en dan diens hersens eruit te lepelen. Alleen al het feit dat die kannibaal opgesloten was, wordt als de hedendaagse psychopaat niet als succesvol gedrag beschouwd. Wordt hij bij grootschalige fraude gevat dan laat hij zijn batterij advocaten pleiten tot het uitbetalen van een boetvaardige om dan nog schuldvrij met een gigantisch vermogen weg te kuieren.

Voor u zich aan het bestiale genot van mierenneuken en muggenziften te goed doet pleit ik mea culpa met “don’t put the blame on me” van Rag n’ Bone Man. Tot schrijfs.