De Lingerie Oorlog

Het is alweer bijna 4 jaar geleden dat ik opnieuw begon met daten. Onder het mom van ‘free again’ en ‘nog zoveel in te halen’, raakte ik van God los. Voor 29 euro per maand besloot ik in de vijver te gaan vissen van Relatieplanet. En zodra daar mijn dobbertje onderging werd er groot alarm geslagen en een calamiteitenplan opgesteld. Zo ontstond er een vast ritueel om mezelf voor te bereiden op een afspraakje.
De Silk Epil ging mee onder de douche. Mijn grootste orgaan werd ingesmeerd met dure bodylotion en tien krulspelden hadden elk een eigen plekje op mijn hoofd. Hielen werden geweekt in een teiltje warm water met soda om ze daarna van eelt te ontdoen met een puimsteentje (zo deed mijn moeke het immers ook altijd).

Het uitkiezen van lingerie was iets lastiger. Bij het opentrekken van mijn lingerielade vlogen de bommen en granaten me zowat om de oren. Mijn pikante tijgerstringetje dreigde met een handgranaat. De geraffineerde zwarte hipster verschool zich in een hinderlaag en jarretels stortten zich als kamikazepiloten op de wit kanten bodystocking. Allen met dezelfde strijdkreet: ‘KIES MIJ’! Behalve de grote vleeskleurige Sloggie. Zij zweeg en trok zich stilletjes terug in haar loopgraaf in de wetenschap dat ze kansloos was.

Het openen van de garderobekast leverde soortgelijke taferelen op. Gillende rode pumps, onder de voet gelopen door laklaarzen met dodelijke stiletto’s. Hoog daarboven hingen de sexy cocktailjurkjes ruziënd met de strakke kokerrokjes. De slobbertrui en de saaie Ecco’s, hielden zich wijselijk koest, verzekerd van een verloren strijd.

Al die moeite! En waarvoor eigenlijk? Om als vamp aan te bellen bij een date die opendoet met voedselresten nog aan de kin? Of om een Irish Coffee te drinken met zure spuitbusslagroom uit een oorloze kringloopmok in een huiskamer met TL-verlichting en de televisie nog aan?

Of om heel de avond sinas te lurken, omdat het heerschap niets anders in huis had? Ik zie mezelf, onderweg naar huis, nog zitten in mijn deftige jurk, gehurkt naast mijn auto langs de snelweg. De zwarte geraffineerde hipster op mijn enkels, terwijl ik er drie liter sinas uitperste.

Natuurlijk waren er ook de (iets) betere dates, zoals met een FBI-agent. Ik ontmoette hem in een chique hotelkamer alwaar ik in de boeien werd geslagen om vervolgens zijn Magnum 44 Colt onder mijn neus te krijgen. Yeah Baby!
Toen ik weer vertrok, opende de nachtportier de deur voor me. Met opgeheven hoofd verdween ik in het ochtendgloren. Mijn plakkousen bungelend om mijn knieën. Door de vette bodylotion plakten ze niet meer.

Op een dag, tijdens het soppen van de douchetegels, spoelde ik al die dates nog eens terug. En ik weet niet of Ajax’ Witte Tornado of Chopin’s Prelude in E mineur (op. 28 nr. 4) op de achtergrond mijn conclusie kleurde, maar het besef dat ik veel beter verdiende sloeg in als een bom.

Ik heb verdorie een beker gewonnen met pianospelen. Ik teken portretten. Ik spreek 6 talen. Als je mijn lasagne proeft, dan hoor je engelenzang. Ik ben een kind verloren. Ik vertel de meest vunzige moppen en huil bij een Disney-film. En ik ben dan wel geen Jane Mansfield, maar ik heb een uitstraling die vanaf Mars te zien is.

Ik douchte me daarna uitgebreid en kleedde me aan. Voor het eerst in vier jaar ervoeren de vleeskleurige Sloggie, de slobbertrui en de Ecco’s hoe het was om als winnaar uit de Ladekast te komen, net als ondergetekende.

Yfs! Aangenaam.