De lotto.

Het slapen op een bank zal nooit wennen. ’s Morgens jezelf een plank voelen is niet om over naar huis te schrijven, als ik al kon schrijven en een huis zou hebben. De parkduiven hebben mijn degelijke kloffie alweer bevuild met hun afval. Vakkundig werk ik het weg met wat spuug. Het is namelijk een belangrijke dag vandaag en ik wil er tiptop uitzien. De grote lottotrekking is vandaag en ik loop al naar de electronicazaak om het van buiten af te gaan bekijken. Nu maar hopen dat alle TVschermen op de goede zender staan. De verzengende kou voel ik niet wanneer ik mijn neus tegen de ruiten plak. Het begint! Al die dagen van oefenen op dat belachelijke dansje dat ik uiteindelijk uit kan voeren al hupsend om het draaiorgel heen, zodat de orgelman me niet kan zien en mij eventueel een straatverbod aandoet. Het heeft me genoeg geld opgebracht om een lotto ticktet te kopen bij de kiosk op de hoek van het park waar ik elke nacht slaapt en weer opsta om nog een dag te mogen overleven. Ik heb de nummers van mijn lotto ticket gekozen via mijn horoscoop, het heeft me veel moeite gekost om alles te leren lezen, ik ben drie jaar bezig geweest met het ontcijferen van de cijfers en de wirwar van letters in die horoscoop. Maar het is me eindelijk gelukt en nu sta ik daar dan voor de etalage met een lotto formuliertje in mijn hand, al kijkend naar het scherm waar de nummers langs razen in noodtempo. De hoofdprijs van tien miljoen staat op het moment van bekendmaking. Er begint adrenaline door mijn aderen te stromen en mijn hoofd vult zich met roze wolken. De eerste nummers beginnen te vallen, terwijl ik ze vergelijk met de nummers op mijn ticket zie ik overeenkomsten in de vormen. Mijn fantasie wint het van rationeel denken.

…

Het is het jaar 2010, twee jaar geleden won ik de lotto van tien miljoen euro. Ik denk met gemengde gevoelens terug aan het simpele leven wat ik toen leefde. Ik heb mezelf geleerd hoe ik moest dansen op de klanken van Vader Abraham’s kneiter over een café aan de haven. Leren lezen om maar een lottoticket te kunnen kopen, wat was ik ongelovelijk trots op mezelf. Nu heb ik een persoonlijk slaafje om de krant voor te laten lezen, mijn tijgerpantoffels worden gebracht op een gouden schaal.
Eén auto was natuurlijk te weinig voor me, dus nu heb ik er zeven, voor elke dag één. Maar zelf rijden zit er niet in, omdat onmetelijk rijkdom me zo lui heeft gemaakt, dat ik géén rijbewijs wilde halen onder het mom ‘het kost teveel moeite’. Armani pakken bestel ik per dozijn en mijn reet veeg ik af met het geld waar ik even geen functie voor weet. Elke dag een andere upper class hoer bij me in bed, omdat ik toch ook mijn mannelijke driften moet bevredigen. Ja, het leven is goed als multimiljonair.

…

Eenmaal terug uit mijn gedachtewereld, sta ik half kwijlend voor de etalage kijkend naar het laatste cijfer van de lotto dat bekend gemaakt wordt. Mijn blik dwaalt weer af naar mijn ticket om tot de conclusie te komen dat mijn droom al minimaal drie cijfers geleden vervlogen was. Die blonde doos op de tv verkondigt vrolijk dat het laatste cijfer zeventien is. Ik kijk naar beneden om te kijken naar mijn afstervende grote teen die door een gat van mijn Nike air-max wringt. Misschien is het maar beter om geen multimiljonair te zijn. Peinzend loop ik terug naar het park om vanavond in plaats van de bank het eens onder een brug te proberen. Hopelijk is het daar warmer en zijn de dromen nóg realistischer.