Mimic

De lotto.

Het slapen op een bank zal nooit wennen. ’s Morgens jezelf een plank voelen is niet om over naar huis te schrijven, als ik al kon schrijven en een huis zou hebben. De parkduiven hebben mijn degelijke kloffie alweer bevuild met hun afval. Vakkundig werk ik het weg met wat spuug. Het is namelijk een belangrijke dag vandaag en ik wil er tiptop uitzien. De grote lottotrekking is vandaag en ik loop al naar de electronicazaak om het van buiten af te gaan bekijken. Nu maar hopen dat alle TVschermen op de goede zender staan. De verzengende kou voel ik niet wanneer ik mijn neus tegen de ruiten plak. Het begint!

Door Mimic, geleden

Doorgeslagen

Honderd en vier kilo’s. Ik wrijf nog eens in mijn ogen. Het staat toch echt op mijn antieke weegschaal, die nu nog maar zestien
kilo verwijderd is van standje “wordt vervolgd”.
Zoveel had ik niet verwacht, zeker niet na elke keer braaf fietsen naar mijn job en zwaar inspannend werk.
“Ik heb vast zware botten,” bedenk ik me positief. Onder de douche vullen mijn gedachten zich met het beeld van een cheeseburgerwereld,
waarin je ontbijt met cheeseburgers, kipnuggets en de waterkraan ketchup tapt in plaats van het standaard -best wel saaie- gemeente pils.

Door Mimic, geleden

1 Druppel

tik….tik…..tik

Geduldig wacht ik samen met het Nederlands doorsnee volk tot het stoplicht wat ons scheidt van de overkant op groen springt, mijn gehoorkanalen vullen zich met geroezemoes voort gebracht door mijn mede wachtenden. Ik hoor ouders mopperen op hun kroost omdat ze toch echt niet gaan eten bij de plaatselijke Junkfood gigant, zakenmannen in pak staan verveeld tegen hun telefoon te praten over fusie’s en leasebakken. Mijn blik dwaalt af naar boven en de grote grijze massa die zich daar bevindt, precies zoals ons bedenk ik me. Terwijl ik vormen probeer te ontdekken in de vormloze grijze wolk die boven onze hoofden drijft.

Door Mimic, geleden