De macht der onschuldigen

My name is Saddam Hussein. I am the president of Iraq and I want to negotiate.’ Dit waren de woorden van de gevreesde ex-dictator van Irak toen hij werd omsingeld door de Amerikaanse strijdkrachten. Misschien kwam het omdat hij al enige tijd verstopt had gezeten onder de grond, of had het te maken met bravoure, maar zeg nu zelf… wat valt er in Godsnaam nog te onderhandelen als je gevangen als een rat, omsingeld door het leger, in het nauw bent gedreven door afgevaardigden van de man wiens wraak door meer wordt gevoed dan louter en alleen mededogen met de geterroriseerde bewoners van Irak.

‘We’ve got him!’ Met vreugde en geschreeuw werd het nieuws door Irakese journalisten ontvangen. Het gejoel werd herhaald bij elke foto, bij elke insinuatie dat hij nu echt uitgeschakeld was en bij elk filmpje en daar stond hij dan, Saddam Hoessein, gevreesd door zijn vijanden, bevolking, vrienden en familie. Met een paar maanden oude baard, een spatel die ver achter in zijn keel werd geduwd, zag deze verpersoonlijking van de duivel er plotseling bijna zielig uit. Is dit nou de man die de hele wereld in de ban had gehouden, die mannen, vrouwen en kinderen had uitgemoord met gifgas, die nietsvermoedende parlementsleden had laten executeren en Amerikaanse krijgsgevangen had laten martelen. Ja, dit is die man en tegelijkertijd, nee dit is die man niet.

Ik kon het niet nalaten te denken dat deze man die zijn volk vijfendertig jaar lang heeft geterroriseerd, miljoenen mensen ondragelijk lichamelijk en geestelijk leed heeft aangedaan er meelijwekkend uitzag op televisie. Zonder zijn leger, zonder zijn macht was deze duivel met zijn kerstmannenbaard uitgeschakeld! En het drong tot mij door dat het niet de mens is die macht heeft, maar het de mens is die macht krijgt. Een geschenk van anderen wat dat ene individu in de gelegenheid stelt om macht uit te oefenen. Eén schuldige, vele verantwoordelijken. Zelfs de bevrijders van de door Saddam onderdrukte bevolking kunnen zich daarvan niet vrijpleiten. Hoeveel God Bles’ er ook worden verkondigd. Zonder efficiënte hulp was Saddam nooit zo ver gekomen. Een rat in zijn hol, gevangen door jakhalzen die de groeten kwamen overbrengen.

Misschien had die 21-jarige Irakese man, geciteerd op de CNN.com site, wel gelijk en is het niet voldoende om alleen Saddam Hoessein te pakken, omdat alle Iraki Saddam Hoessein zijn en het enige wat deze gemeenschappelijke Saddam wil is dat alle Amerikanen het land verlaten. Een gewaagd statement dat zeker niet onderschreven zal worden door alle Iraki. Misschien kunnen we er zelfs aan toevoegend dat we allemaal een beetje Saddam zijn. Geen macht zonder steun en daarbij hoort ook de Franse, Britse en Amerikaanse steun uit het verleden.

‘God bless the Iraqi people.’ Laten we hopen dat dit in elk geval één van de wensen is die nu eindelijk eens uit zal komen.

© Tasz – 15 december 2003