Twee weken geleden zat ik samen met een college te praten over hoe onveilig Europa tegenwoordig lijkt te zijn geworden. Een gesprek zoals waarschijnlijk veel mensen wel eens hebben gehouden. Terrorisme, extra vliegtuigcontroles, code rood en een groeiend onbegrip tegenover moslims. Goed of slecht, het hoort er inmiddels allemaal bij.
De eerste dag van mijn vrije week. Ik heb nog geen zin om in beweging te komen, naar beneden te lopen, onder de douche te gaan staan, kleren uit te zoeken, nog verder naar beneden te lopen en ontbijt te maken. Yak, ik word al moe als ik eraan denk. En waarom zou ik eigenlijk, ik heb alle tijd en deze week is er voornamelijk op gericht om mijzelf te ontspannen en lekker uit te rusten.
De laatste tijd heb ik veel last van mijn geheugen. Ik merk dat het benoemen van bepaalde zaken mij lastiger afgaan dan voorheen. Zeer vervelend als je iemand iets aan het vertellen bent en je vervalt in zinnen zoals: ‘Gisteren zag ik [i]Jeweetwel[/i] samen met [i]Dinges[/i]. Ze gingen die voordelige winkel in. Je weet wel, van die reclames met die bekende Nederlanders.’ Erg vervelend dus.
Het is mij inmiddels voor de tweede keer overkomen. Niet een keer, maar twee keer, dus geen mogelijkheid meer om te ontkennen, het staat inmiddels in grote letters op mijn voorhoofd geschreven, IK SCHRIJF NIET VROLIJK GENOEG.
Als het hebben van een normale, liefdevolle, passionele relatie tegenwoordig al moeilijk te vinden is, wordt dat je tegenwoordig nog eens een stuk moeilijker gemaakt met de mogelijkheid tot het hebben van een liefdesrelatie die eigenlijk geen liefdesrelatie is.
