Als het hebben van een normale, liefdevolle, passionele relatie tegenwoordig al moeilijk te vinden is, wordt dat je tegenwoordig nog eens een stuk moeilijker gemaakt met de mogelijkheid tot het hebben van een liefdesrelatie die eigenlijk geen liefdesrelatie is. Denk bijvoorbeeld maar eens aan Internet relatie’s. Digitale liefde zogezegd. Als een normale relatie al moeilijk is om interessant te houden, dan gaat het bij virtuele relatie’s al in het begin de verkeerde kant op. Hele verliefdheden, verbintenissen, kinderwensen en wat nog niet meer, worden uitgesproken via de e-mail, MSN en telefoon. Weten ze hoe de ander er uit ziet?
‘Tuurlijk, ze heeft me toch een foto gezonden. Ze is slank, knap, heeft prachtig lang haar en je raadt het nooit, maar ze is een danseres.’ En het hoofd slaat op hol. In het ergste geval wordt de hele relatie gevolgd op een web-log en bemoeid de rest van de wereld zich er ook nog eens mee. Iedereen probeert, iedereen die al jaren vast zit in een relatie, iets mee te pikken van die digitale verliefdheid. Zie het als surrogaat gedrag.
‘Als ik zelf dan veroordeeld ben tot een vegetatieve beleving van mijn eigen relatie, dan kan ik misschien een beetje meedrijven op het ‘geluk’ van iemand anders en, heel belangrijk, misschien daar ook wel mijn mening over geven.’ En dan zijn we nog maar in het begin van iets wat door verschillende bits en bytes bij elkaar wordt gehouden.
Eerst gaat alles natuurlijk goed. Iedereen is zo gelukkig voor de twee. Ja, er zijn af en toe twijfels, want waarom wil iemand toch alsmaar niet het object van haar liefde zien en stuurt ze hem zelfs meerdere malen weg als hij bij haar voor de deur staat. Vreemd, erg vreemd. Maar zoals het mensen eigen is worden diagnoses gesteld, basale angsten, borderline en andere psychische aandoeningen worden bedacht, alles om de situatie maar te kunnen verklaren en vooral om er over mee te praten. Het is toch eigenlijk wel heel erg zielig. En dat is het ook, voor alle partijen, maar het is toch ook wel heel erg interessant. Vooral de situatie dus maar blijven volgen. Uiteindelijk barst de bom. Iedereen is boos, verdrietig en teleurgesteld. Oordelen vliegen over het web. Maar dan vraag ik me toch sterk af. Wie oordeelt hier nu eigenlijk over wie. [i]Wij[/i] als stabiele relatie deskundigen. Tenslotte zitten wij in een goede relatie, of hebben we een goede relatie gehad en weten we er alles van af. En dat willen we ze laten weten ook. [i]Zij[/i] die zich zo schuldig voelt dat ze het liefst van deze aarde zou willen verdwijnen. Of [i]hij[/i], de enige die echt zijn best heeft gedaan om goed te doen en oprecht hield van de vrouw die hij dacht te hebben leren kennen via het [i]World Wide Web[/i]. Naïef? Misschien wel, maar iedereen zoekt toch naar liefde? Maar het Internet is waarschijnlijk niet de virtuele uitgaansgelegenheid waar je die liefde zou moeten zoeken. Wie zegt dat je praat met die leuke meid slechts een provincie verderop. Of die leuke, sportieve vent, die elk weekend wel romantisch op pad wil. Misschien is dat wel een uitgezakte hans worst die het liefst naar kinderporno op zijn breedbeeld televisie kijkt. Veel te link dus.
Eigenlijk best wel jammer, want ondergetekende blijft namelijk geloven in de ware liefde. Concessie’s, sleur en levenslange verbintenissen ten spijt. Ware liefde bestaat en de juiste partner ook. Alleen zul je die niet vinden door 4 maanden lang met iemand te corresponderen via de mail, MSN of telefoon. Zeker, er zullen altijd uitzonderingen blijven, maar in het algemeen heeft de liefde warmte en aanraking nodig. Sterker nog, dit soort voeding is direct nodig, vanaf het begin van de relatie. En voor zover ik weet voldoet een computer daar nog steeds niet aan.
Cheers
Tasz 😎
10 reacties
Dees · 14 januari 2005 op 11:10
Het voordeel van een internetrelatie is misschien wel dat je iemand eerst kunt leren kennen op basis van wat hij / zij te zeggen heeft. Zoals je je kunt vergissen IRL, kun je je vergissen IVL. Wie zegt dat die leuke vent op je werk, thuis niet verandert in de kinderporno starende zapper?
Zoals je ware liefde kunt leren kennen IRL, kan dat dus ook in het virtuele, het is alleen wat omslachtiger misschien. Maar ik ken genoeg voorbeelden waarbij het wel gewerkt heeft…
Mosje · 14 januari 2005 op 11:15
Dit is nou eens een column waarmee ik het hartgrondig oneens ben. Natuurlijk gaat er van alles mis met internetliefdes en -relaties. Maar wat dat betreft is de virtuele wereld een nauwgezette afspiegeling van de echte. Dus alles wat jij schrijft geldt in dezelfde mate voor “normale” liefdes.
KingArthur · 14 januari 2005 op 11:34
Ook ik heb de (naieve) overtuiging dat ware liefde bestaat en daar voel ik me nog steeds prima bij in mijn dwalingen. Maar een relatie opbouwen via het web? Voor een eerste contact misschien maar meer ook niet en zeker geen 4 maanden lang ouwehoeren. Als het dan nog niet tot een ontmoeting heeft geleid IRL dan vertelt mijn wantrouwende aard me dat de andere partij wat te verbergen heeft.
Ma3anne · 14 januari 2005 op 17:33
Ik ken al een flink aantal mensen dat elkaar via internet ontmoet heeft en dolgelukkig is met elkaar in een relatie. Dus zo uitzonderlijk is dat niet meer, denk ik.
Vooral de categorie alleenstaande moeders, die aan huis gekluisterd waren met hun kinderen en een met een te klein inkomen voor uitgaan en oppas, hebben in mijn omgeving via deze weg hun ware gevonden.
Bovendien, wat is er mis met eerst elkaars ‘binnenkantje’ verkennen, voordat je elkaars uiterlijk kan zien?
Raindog · 14 januari 2005 op 19:16
Dit vind ik een leuke column. Ik ben het er niet mee eens maar tegelijkertijd neem ik van harte aan dat hij vanuit de belevingswereld van de schrijfster (waar overigens duidelijk genoeg blijk van wordt gegeven om dat zo te kunnen stellen) ook evenzeer klopt. Het geeft precies de vooroordelen weer die zovelen hebben of gehad hebben zoals ik. Inmiddels weet ik beter.
Exact zoals Mosje stelt, ben ik er in de praktijk achter gekomen dat het internet wat dat betreft een zeer nauwgezette en dus betrouwbare afspiegeling is van de mensheid als geheel. Natuurlijk zijn er types die bedonderd worden maar die zijn er IRL ook. En met een beetje oplettendheid, soms kritisch, zou naar mijn idee veel leed voorkomen kunnen worden. Soms kan geduld daarin ook een rol spelen want het zal je nog niet meevallen om 4 maanden lang een toneelstukje op te voeren. Vroeger of later zal zo iemand door de mand gaan. Net zoals in het ‘echte’ leven trouwens.
Deze column is in feite een waardeoordeel over een onderwerp waarvan de schrijfster zelf uberhaupt niet eens kaas heeft gegeten. Ook dat is mijns inziens net zoals in dat ‘echte’ leven nog wel eens wil gebeuren. Ik vind dat uitermate grappig. Ware liefde is niet uitsluitend voorbehouden aan hen met keurig afgebakende opvattingen over hoe de dingen nu eenmaal horen te gaan of zoals zij altijd gingen. Ware liefde gaat in mijn ogen vooral over ‘hoe het eerder nooit was’ en wat de aanleiding daartoe al dan niet geweest mag zijn is volledig ondergeschikt daaraan.
En het punt dat Ma3 maakt is werkelijk van onschatbare waarde! Internet heeft natuurlijk zijn schaduwkanten maar als medium voor mensen om elkaar te ontmoeten, is er volgens mij de afgelopen decennia geen ontwikkeling geweest die mensen mèèr vrijheid gegeven heeft. Internet is van ons allemaal en dus van iedereen. Degene die daar nog misbruik van wil maken wìl je in het echte leven niet eens tegenkomen.
Blijft over, Mosje zijn subtiele zinspeling over dat alles van de column op het eigen echte leven van toepassing verklaard kan worden. Mocht iemand nu besluiten zo naar het eigen ‘echte’ leven te gaan kijken, schrik dan niet te zeer. In plaats daarvan zou je dan ook heel modern kunnen verzuchten ‘dat het op het internet ook al niet veel beter is’.
Warmte en aanraking blijven nodig en dat zal nooit veranderen. Ook in dat opzicht is er niets onder de zon dat een wezenlijk verschil uitmaakt tussen IRL of IVL. Al met al blijft het gewoon mensenwerk. En weten maar al te goed hoe we soms kunnen zijn.
De zinsnede “Als ik zelf dan veroordeeld ben tot een vegetatieve beleving van mijn eigen relatie…” vond ik erg mooi moet ik zeggen.
😉
Li · 14 januari 2005 op 19:40
Dit vind ik dus weer een echte lekkere Tasz-column!
Voor bovenstaande reacties is allemaal wel iets te zeggen. Het kan verkeren en soms ook niet… 🙂 🙁
Li
Mup · 14 januari 2005 op 20:22
Dus mijn liefde voor een virtuele X-ers moet nu maar eens over zijn?;-)
Groet Mup.
Dinah · 14 januari 2005 op 20:48
[quote]Weten ze hoe de ander er uit ziet? [/quote]
Wie zegt mij dat jij er werkelijk zo uitziet zoals op je foto????
Zo blijft het en daar doe je niks aan.
p.s. mijn foto is echt , alleen wel van 30 jaar geleden!
sally · 14 januari 2005 op 21:13
Het valt me op dat we tegenwoordig veel stellen hebben die heel ver uit elkaar wonen.
Bijna voor 100% zeker via internet elkaar leren kennen. Als ik het vraag:altijd bingo.
Ik vind het een uitstekend middel om elkaar te leren kennen.
Als ik alleen was zou ik het ook zo doen
why not?
mooie column.
groet
Sally
melady · 14 januari 2005 op 23:54
Na een kroegbezoek de volgende ochtend wakker worden naast….eh..wie…help..?
Dan beter elkaar virtueel aftasten.
Mijn allereerste column ging over mijn prille ervaringen met het fenomeen internetdating.
Nou.. nou.. ik kreeg een stroom van reactie’s over me heen zeg. Het beeld van een uitgebluste desparate zielige huismus blijkt vooral te zitten in de hoofden van mensen die zelf (nog) een relatie hebben.
Het was voor mij een ontdekking!
Erg leuk, leerzaam, spannend.
Na een tijdje herken je de Hans Worsten en de Mien Mutsen en schift je moeiteloos het kaf van het koren.
Mag ik afsluiten met de woorden…ja ik heb ook mijn lief gevonden via internet.
Melady:-)