Algemene beschouwingen

Het is mij inmiddels voor de tweede keer overkomen. Niet een keer, maar twee keer, dus geen mogelijkheid meer om te ontkennen, het staat inmiddels in grote letters op mijn voorhoofd geschreven, IK SCHRIJF NIET VROLIJK GENOEG. ‘Ach en wee, schande over mijn schrijverspersoontje’. Aangezien de beide opmerkingen door twee mensen afzonderlijk zijn gemaakt, mensen die ik respecteer en waardeer, kan ik hier dus geen ontkenningsontsnapping bedenken. Reden voor hun opmerking: mijn schrijfsels passen niet bij mijn persoonlijkheid. Ik als sprankelende, vrolijke meid, schrijf veel te somber. Leuk compliment, maar feit blijft dat ik dit niet voldoende in mijn schrijfsels verwerk. Ik begrijp het wel hoor, waarom zou ik in Godsnaam zo duister schrijven als ik geen duistere geheimen zou bezitten. Mysterie ten top en ik hult me zoals gewoonlijk in aantrekkelijke onschuld en stilte. Ik zie de radertjes vaker gaan wanneer mensen mijn verhalen lezen en mij persoonlijk al wat langer kennen. [i]Wat zou er mis zijn met haar? Slechte jeugd, schizofreen, manisch-depressief, eetstoornis, oh nee ze eet voldoende dus dat zal het niet zijn, daarbij heeft ze een leuk gezin, leuke baan, leuke vrienden, dus daar valt haar ‘donkere’ kant ook niet uit te verklaren, maar er moet toch iets zijn waarom ze zo schrijft, iets dat ze geheim houdt…[/i]Maar dat geldt niet voor deze opmerking van één van mijn vrienden. Integendeel mijn vriend vindt dat ik talent heb, alleen dat ik mijn talent altijd zo duister op papier laat verschijnen. Omdat ik mijn vriend respecteer, schat ik zijn woorden op waarde. Misschien heeft hij gelijk. Misschien ben ik te serieus, te duister, te depressief in mijn schrijven en moet ik gewoon iets vrolijks schrijven. Best lastig aangezien ik op de achtergrond Nederland 2 heb opstaan en ik de Tweede Kamer hoor debatteren over het zorgstelsel.

De algemene beschouwingen, een hoop blablabla en zeker geen materie om vrolijk bij te worden. Ik niet in elk geval, zeker niet nu het onderwerp naar de Wet Leerplicht is overgeschakeld en Balkende loopt te balken over brede scholen blablabla, interessant onderwerp hoor, begrijp me niet verkeerd, ik zit in het schoolbestuur van de school waar mijn beiden kinderen naar toe gaan en dat is ook een brede school, maar Balkenende slaat zoveel onzin uit dat ik geneigd ben om de televisie op [i]mute[/i] te zetten, echter ik ben sterk en hou vol. Ik heb tenslotte een missie, ik moet over iets vrolijks schrijven, maar dat schijnt niet te lukken als ik naar deze kamervragen blijf luisteren.

Misschien ligt daar het probleem wel, misschien kijk ik wel naar veel te serieuze zaken. Het debat over de Miljoenennota is nou niet direct vrolijk materiaal voor de meeste mensen. Aan de andere kant, om Balkenende zoveel moeilijk woorden te zien voorlezen alsof het er daadwerkelijk iets toe doet, is op zich wel grappig, maar ik denk dat ik daar mijn beide critici, die de vrolijke noot in mijn stukken missen, niet mee in lachen doe uitbarsten. Mijn zoektocht naar de luchtige grap gaat verder en probeer te luisteren of ik Boris Dietrich een kwinkslag naar Balkende hoor maken en jawel hoor, ik hoef niet eens lang te wachten, onhandig hoor ik hem een van zijn opmerking met flauw sarcasme doordrenken, maar misschien was het wel helemaal niet sarcastisch bedoelt, hoewel dat het allemaal nog erger zou maken. Premier [i]Potter[/i] geeft echter serieus antwoord en ondanks enkele bedompte kuchjes hoor ik geen gegiechel vanaf de blauwe stoeltjes. Nee, humor is er niet te vinden en Jan – [i]SP[/i] – Marijnissen is helaas al geweest, dus een kans op zijn sarcasme, welke ik toch altijd wel weet te waarderen, is uitgesloten.

Maar goed ik wijk af, terug naar het concept van humor. Het is tijd om mijn zwaar depressieve schrijfstijl bij kop en schouders te pakken en mijn sarcasme, dat ik volgens mijn critici in het echte leven regelmatig ten toon spreidt, laat samensmelten met mijn schrijfsels. Of, om het in de letterlijke bewoordingen van mijn laatste, zeer geachte, criticus te zeggen: ‘Zelf zou ik wel eens iets vrolijks en opwekkends van jouw hand willen lezen. Ik weet immers dat je vol humor zit, maar ook vol sarcasme.’ Ik ben dus een vat vol humoristisch sarcasme, alleen heb ik dit verborgen talent zelf nog niet ontdekt. Zielig eigenlijk voor mij, misschien kan ik daar wel een therapie of cursus voor volgen: Hoe laat ik mijn sprankelende, sarcastische, humoristische persoonlijkheid tot uiting in mijn woorden komen? Maar omdat ik net het debat over het zorgstelsel heb gehoord, weet ik dat ik op enige vergoeding voor zo’n therapie of cursus niet hoef te rekenen. Misschien kan ik [i]intunen[/i] op het universum en een visioen over de tekst voor mijn nieuwste boek ontvangen. Of beter nog, de geest van Toon Hermans die mij zijn nieuwste teksten laat schrijven. Heb ik meteen een leuke titel gevonden voor mijn nieuwste boek: [i]Hoe ik in mijn dromen de woorden voor mijn ‘grappige’ besteller kreeg voorgeschoteld[/i] of [i]Toon, woorden uit het hiernamaals[/i]. Sla ik drie vliegen in een klap: een bepaalde dosis grappigheid, een boek en mijn voorspellende droomtalenten en voorgevoelens, die volgens mijn vriend ook goed schrijfmateriaal zijn, neergepend in woorden. Dat zou toch mooi zijn? Alhoewel ik het liefst de winnende lottocijfers zou willen voorspellen, met genoeg geld kan ik stoppen met werken en mij volledig concentreren op vrolijkere schrijfsels… 😀

Helaas, de werkelijkheid is anders, Balkenende is in de clinch met Femke Halsema, die er overigens zeer goed gekleed uit ziet, iets dat we van ‘grijze muis’ Balkende niet kunnen zeggen. Volgens mij heeft hij in zijn kledingskast gewoon tien van dezelfde pakken hangen met bijpassend overhemd. Nee geef mij dan maar het paarse bloesje van Femke, daar spreekt lef uit, [i]spunk[/i], uitdaging… maar helaas blijven de vage dreigingen naar eventuele moties die in de tweede termijn wellicht worden ingediend, de boel naar een mineur halen. DIEN DIE MOTIE IN FEMKE, [i]GET THE BALL RUNNING[/i]. Maar nee, het blijft bij vage verwijzingen, typisch politiek geleuterdus. In [i]Koefnoen[/i] komt Balkenende, en een flink aantal andere kamerleden, toch een stuk grappiger uit de verf. Misschien kan de echte Premier de [i]Koefnoen[/i] ‘Balkenende’ de volgende keer wel als stand-in gebruiken. Vele ‘grote’ leiders zijn hem al voortgegaan in het gebruik van een dubbel, denk aan Stalin, Saddam, Lodewijk de XVI. In het ‘geval’ Balkende zou het echter niet zozeer noodzakelijk zijn om dat hij bang is slachtoffer te worden van geweld, maar meer om zijn image een beetje op te schroeven. Balkenende’s make-over, [i]so to speak[/i].

Ik besluit af te haken na de berisping die de kamerleden krijgen van de Voorzitter naar aanleiding van het veelvuldig praten terwijl iemand anders het woord heeft. Ik moet er om lachen, helaas denkt Wouter Bos daar anders over, hij wordt twee keer midden in zijn vraag door de Voorzitter onderbroken, die zich toch wel heel erg stoort aan het zachte geroesemoes van sprekende kamerleden. Voor mij is het echter een sprekend voorbeeld dat onze politieke vertegenwoordiging zich wederom gedraagt als kleine kinderen die, net als onze Tweede Kamer, vaak onder hun verantwoordelijkheid proberen uit te komen. Eigenlijk is het helemaal niet grappig, maar heel erg zielig. Volwassen mensen die niet het fatsoen kunnen opbrengen om hun mond dicht te houden als iemand anders spreekt. Over normen en waarden gesproken. Volgens mij beginnen deze bij de basis en luisteren naar een ander is toch wel heel erg basis, al zeg ik het zelf. Echter aan het niet nakomen van eerder uitgesproken beloftes, is er in de Tweede Kamer geen gebrek, dat blijkt weer uit deze kleine incidenten van respectloosheid naar collegae politici, zo zeer dat de Voorzitter ze zelfs meerdere malen ter verantwoording moet roepen. Daar valt mijn stijl van depressieve en zwartgallige schrijfsels bij in het niet en mijn gebrek aan vrolijkheid, in woorden van mijn hand, drukt opeens niet zo zwaar meer op mijn schouders. Mijn dank is daarom groot, zoals altijd winnen ‘de heren en dames in Den Haag’, en in dit geval vind ik dat prima. Als er iets voorspelbaar is dan is het wel politiek Den Haag en daar hoef je echt niet paranormaal voor te zijn.

Cheers

Tasz 😎