De meeste mensen hebben niets te melden. Het is een groot probleem, vooral tijdens sociale activiteiten. De meeste gesprekken beginnen met een vrolijke verwelkoming en sterven in hun eigen stilte. Eigenlijk is het niet zo een heel groot probleem. Er zijn mensen met grotere problemen, zoals de ongeneeslijk zieken. Die kopen geen Imac. Wat die wel doen? Geen idee. Op bed liggen wachten op de dood.
Wat een rare periode in het leven zou dat zijn voor een ongeneeslijk zieke. Als je weet dat je volgend jaar ergens bent waar je nu geen weet van hebt. Ik heb dat persoonlijk ook wel eens, als ik een avond immens veel bier naar binnen heb gewerkt en mij wankel op mijn benen afvraag waar ik de volgende dag wakker zal worden. Toch is dat altijd wel ergens in de buurt van mijn huisje, maar ongeneeslijk zieken kunnen wakker worden en dan op ergens zijn of totaal nergens. Het is het alles of het niets wat een stervende te wachten staat. Voetbalsupporters hoor je er ook vaak over filosoferen. Als hun club achterstaat zingen ze: ‘alles of niets, alles, alles of niets’.
Gelukkig sterf ik nog lang niet en loop ik over deze aarde met een stel hersenen waar een Alzheimerpatiënt jaloers op is. Het hart pompt het bloed, de hersenen pompen mijn gedachten in een wereld gemaakt door vele extern geproduceerde gedachten van andere hersenen met een andere samenstelling van connecties. Terwijl ik deze zin typ, vraag ik mij af of het de langste zin is die ik ooit in mijn column heb getypt. Ik tel de woorden niet. Alleen psychisch gestoorden tellen de woorden in een zin. Wie heeft er in godsnaam iets bereikt met het tellen van woorden in een zin?
Verder heb ik bar weinig te melden. Dat had ik aan het begin van deze tekst ook, maar nu besef ik mij het pas. Laten wij hopen op een moment van inspiratie. Laten wij hopen dat alle ongeneeslijk zieken een medicijn vinden om hun pijn tegen te gaan. De dood is ook een medicijn, maar dan met extreme bijwerkingen.
10 reacties
DriekOplopers · 8 maart 2011 op 17:32
Een puik opgeschreven overdenking. Tof!
Eén opmerking: je schrijft “maar nu besef ik mij het pas”. Beseffen is niet wederkerig, dus zonder “mij”. Maar dat vergissinkje doet niets af aan je verhaal. 😉
pally · 9 maart 2011 op 11:08
[quote]Gelukkig sterf ik nog lang niet[/quote]
Jeetje, ben jij helderziend, dat je dat nu al zeker weet?
Redelijk aardig stukje, maar zonder diepgang.
groet van Pally
phoebe · 9 maart 2011 op 13:41
[quote]De dood is ook een medicijn, maar dan met extreme bijwerkingen[/quote]
Vind ik de mooiste zin uit je stukje
sylvia1 · 9 maart 2011 op 15:16
Ik hink een beetje op twee gedachten bij dit stuk, en net als jij weet ik ook niet waar dat wankelen mij brengt.
Je ziet het, heb ook niet veel te melden 😉
dokterblues · 9 maart 2011 op 15:53
Als ervaringsdeskundige in de psychiatrie stoor me aan je uitspraak, dat wij de woorden van een zin tellen. Hoe kom je bij die onzin?
Verder zou ik me maar houden aan het drinken van veel bier, schrijven en drinken tegelijk gaat dus niet op.
Mien · 9 maart 2011 op 16:14
Mmmm … wist niet dat Shit een broertje had.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Er zitten mooie zinsneden in.
[quote]De dood is ook een medicijn, maar dan met extreme bijwerkingen.[/quote]
Mooi dus.
Mien
Ferrara · 9 maart 2011 op 16:43
Het vergelijk van een stervende en voetbalsupporters die alles of niets zingen vind ik niet kies.
Inderdaad beter wachten op het moment van inspiratie.
Mosje · 9 maart 2011 op 16:47
Leuk stukje.
Gelukkig heeft ons taalwonder Driek je al gewezen op het foutje.
Fem · 10 maart 2011 op 08:49
Volgens mij klopt je redenering over ongeneselijk zieken niet helemaal. Die kopen geen Imac? Deze mensen leven juist intenser dan de mensen die denken dat ze het eeuwige leven hebben.
Alleen iemand die denkt onsterfelijk te zijn, denkt dat een zieke zijn dood in bed afwacht…
arta · 10 maart 2011 op 09:45
Ik las toch wel een stevige knipoog tussen de regels door, waardoor ik om de ‘kort door de bocht’-stukjes wel kon lachen. Mij deed het ook een beetje aan Shit denken, dus steel ik ook maar even haar woorden: Best een amusant stukje. 🙂