De mist begint op te trekken

De mist begint op te trekken. De beelden van wat er de afgelopen weken is gebeurd, komen terug. Overdag kan ik lachen, terugdenken aan alle leuke en mooie momenten. Denken aan de liefde die er altijd tussen ons is geweest. Hoe goed we het samen hadden. Het vertrouwen, elkaar onvoorwaardelijk steunen maar ook elkaar helpen, kritisch blijven en praten over de toekomst. ’s Nachts zijn het vaak ook de beelden van het ziekenhuis die terugkomen. De infuusslangetjes, de IC, zijn hand in de mijne. “Wat ben ik blij dat je er bent.” En dan komen de tranen. Maar dat is niet erg.

Ik heb nog steeds een gevoel van spanning in mijn maag. Het wordt wel wat minder maar het is nog steeds de hele dag aanwezig. En dan zucht ik maar eens heel diep. Ik heb de foto van mijn maatje zo gezet dat ik er naar kan kijken. Ik praat ook tegen hem. En ik denk nog steeds vaak “dat moet ik hem vertellen, dat zou hij willen weten.”

Natuurlijk pak ik de draad weer op. Ik moet voor Stef zorgen, ik moet voor mezelf zorgen. Er zijn nog steeds veel dingen die geregeld moeten worden. Maar er zijn veel lieve mensen die mij enorm steunen. Ook dat zorgt voor tranen, ze zorgen zo goed voor mij. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Zijn vingerafdruk staat inmiddels op mijn pols. Niet iedereen zal dat misschien begrijpen maar dat vind ik niet erg. Hij zit voor altijd in mijn hart.