De Muze

De muze:
Het begon allemaal bij een onschuldig stukje fietsen. Op de terugweg van een broer van mij, die enkele dorpen verder woont passeerde ik het huis van een” vriend”, waarmee ik vele jaren geleden nog gevoetbald had. Nu was hij bezig in de tuin, we herkenden elkaar direct.
Het was, maar dat wisten we niet zo goed meer, wel vijfendertig jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Al vlug werden enkele herinneringen van vroeger opgediept. Zijn nieuwsgierigheid naar mijn tegenwoordige toestand maakte me wat nerveus, daar hij het niet kon verdoezelen dat het competitiebeestje dat wel in elk van ons aanwezig is, bij hem een beduidende hoofdrol speelde. Ik word niet graag getaxeerd op huis, werk, inkomen, kinderen, vrouw, automerk, reizen, hobby’s en andere toestanden die er dus dienden voor te zorgen dat zijn status hoger zou kunnen zijn dan de mijne.

Om kort te zijn, het was naar mijn mening maar een treurig weerzien.

Was het daardoor dat ik, ondanks deze tijden van volle lente en nieuw leven, doch wat weemoedig door de landerijen van ons mooi Vlaanderen fietste?
Ik was alleen, zodat er geen enkele stoorzender was. In mijn gedachten begon een verhaal op te borrelen, gebaseerd op deze ontmoeting. Een verhaal over verlorenheid, gemiste kansen en kleine beslissingen en keuzes die onze levensloop bepalen.

Prachtige zinnen vulden mijn hoofd. Ik ben er zeker van, de column die ik daar op mijn fiets in de winderige natuur verloren ben was top. Nu en dan wist ik dat ik, afgaande op de tranen die in de eigen ogen sprongen, rake klappen aan het uitdelen was bij de eventuele gevoelige lezers waarmee ik later mijn inzichten zou delen .Ik keek even schichtig rondom mij uit schrik dat iemand het zou gezien hebben, die huilende man op de fiets.

Nu, enkele uren later, na het horen van de radio en het doorbladeren van de krant, kan ik, eenmaal plaatsgenomen achter het klavier, enkel maar terugblikken op wat vage herinneringen. De alledaagse werkelijkheid heeft me terug op de wereld gezet.
Het is als bij het wakker worden. Er zich van bewust zijnde dat er gedroomd is kan men het totale verhaal niet meer vastklemmen.
Wat hier nu geschreven staat, is enkel nog een flauw afgietsel van de poëtische volzinnen die een paar uur geleden door mijn brein flitsten.

Morgen ga ik fietsen, wedden dat die “muze “ van mij in geen kilometers in het rond zal te bespeuren zijn, de teef !!