De nacht van het boek

Noodsignaal, noodsignaal. Alarm rood. Alarm rood. Beschrijving situatie. Man ligt voorovergebogen met hoofd op tafel. Vlak bij zijn hoofd staat een fles goedkope whisky. Naast en achter hem staan wat ongeruste verwarde mensen. Iedereen is stijlvol gekleed. Sommigen een beetje overdone. Het zijn geen mensen die alertheid omzetten naar handelen. Nee, ze zijn meer naar binnen gericht. Van de schrik waarschijnlijk. Ze zijn slachtoffer van hun eigen lijden. Het had hun natuurlijk ook kunnen overkomen. Maar uitgerekend op zo’n speciale dag. Nee, dat was in hun stoutste dromen nog niet opgekomen. Daar ligt ie dan, hun held. Met het hoofd op tafel. Gevallen.

Eén van de omstanders doorbreekt de pijnlijke stilte. “Zien jullie dat ook?” Voorzichtig geschuifel. Sommige omstanders buigen voorover. Ze proberen te zien wat gezien moet worden. Maar ze weten niet goed wat ze zoeken. “Kijk, daar onder zijn hoofd?” Nu wordt het meteen duidelijk. Ja, daar schijnt iets te liggen. Daar onder het hoofd van de man die voorovergebogen ligt aan tafel.

“Verrek, nu ziek ik het pas”, zegt de man met groen haar, opgestoken losjes in een klein bergje. Al stotterend gaat hij verder. “Mmmm … mmm … ma … ma … maa … da, da, da, da … da … dat … kan … nie .. nie … niet … wa … wa … waar zijn!” Nu zien de omstanders het ook. Wat een drama. Een donderslag bij heldere hemel is het. Het is Tom. Stomdronken. Met rode koon ligt hij op zijn eigen boek.

“We moeten bellen, we moeten iemand bellen? maar wie? Een dokter misschien?”