De nieuwe gele jurk

Zo warm – twintig graden – dat ik me in de boomgaard kan nestelen. Op 12 Maart! Bleke huid wordt uit een trui gepeld. Stoffige stoelen sleep ik uit hun winterslaap tot onder een nog kale appelboom – de lucht is anders zo hoog- waar ik ze weer helderblauw wakker wrijf. Een dekbed hangt nog wat onwennig aan de lijn te drogen. Roerloos. Bijna roerloos. Bij lang kijken zie je lome beweging. In het rommelige molbewoonde gras hier en daar glimplekken. Een tere spinnendraad heeft zich van halm naar halm geweven. De zon geeft tikken van licht op het rag in zich verplaatsende strepen. Als de wind een ogenblik aanwakkert strijkt een vleugje winter langs mijn schouders. Ik ril even, vraag me opeens af hoeveel lentes ik nog zal zien.

Op de dijk tekent zich een stevig stappend vrouwensilhouet af in een krakend oranje jack en met een dikke sjaal om. De vroegte van het seizoen sterk plaatsgebonden. Ze kijkt even mijn kant op,verlangend, alsof ze een reisbureau-affiche ziet. Glimlacht. In een populier schuin achter me imiteert een spreeuw een aantal soortgenoten om te ervaren welk geluid hem in de zomer het lekkerst in de keel zal liggen. Eén narcis heeft zich vandaag schuchter ontvouwen. In de schaduw van de middag showt ze trots haar nieuwe gele jurk. Haar steel bibbert af en toe onzeker.
Als later de hoge takken achter het huis zich in de zon steken merk ik dat onderbroken zonlicht duidelijk killer voelt. Ik schuif mijn lange stoel in de zon richting wasgoed. Schaduw en zonneplekken verzorgen een artistieke steeds wisselende voorstelling op het roomkleurig katoen. De schaduw van mijn pen in het schrijfboekje wordt langer en spitser, net als die van de bomen die naar me toe kruipen.

‘Grote mensen kunnen toch niet hard fietsen!’ klinkt een hoge stem op de dijk.
‘Natuurlijk wel!’met een gegeneerde blik omlaag. Te snel begint het geelgroen van het gras onder de bomen te versomberen tot grijsgroen. In de lucht zet een vliegtuig nog even snel een witte handtekening. Bedrieglijk uitstel.Ik moet onverbiddelijk terug naar het vorige seizoen na deze voorvertoning van de lente.

Binnen gekomen vallen donkerte en kilte op me. Ik trek mijn trui weer aan.
Daaronder blijft het narcissengeel nog een poosje beloftevol hangen……