De Nieuwe Hoogstraat

‘Dat was een mooie’, schreeuw ik over mijn schouder naar de fietser achter mij, die er dezelfde hobby op na houdt als ik. Snel trek ik met één hand de, aan mijn lipgloss vastgeplakte, sliert haar van mijn mond los en schuif de lok weer stevig achter mijn oor. Op een drukke zomeravond als deze is volledige aandacht op de weg een vereiste en ik pak snel weer met beide handen mijn stuur vast, de linker duim op de juiste plaats. Zo’n 50 meter voor mij doemt nu een groep in voetbalshirts geklede mannen op. Uitzondering hierop is een iets wat rossige jonge man, in een soort van Heidi jurk. Zijn hand heeft hij gestoken in een van de openingen van een opblaaspop. Ik heb hier duidelijk te maken een Engels vrijgezellenfeest. Het is het soort Engelse, dat in ruil voor een weekend feesten, neuken, blowen en zuipen, mijn stad in een betere economische staat zal achterlaten. Erg plezierig vind ik de aanblik van deze triestige idioten niet. Maar goed, ik moet toegeven dat zonder dergelijke kolonies, het een stuk lastiger zou zijn om mijn favoriete stedelijke bezigheid in volle glorie te kunnen uitoefenen.

De fietser achter mij heeft het groepje duidelijk ook gespot, ik hoor dat hij dichterbij komt en zijn tempo heeft aangezet. Ik voel de ketting van mijn fiets kraken wanneer ook ik meer kracht zet op de pedalen. Als tweede een dergelijk gezelschap naderen geeft niet hetzelfde euforische resultaat en mij is er dan ook alles aan gelegen om als eerste de groep te bereiken. De groep heeft zich ondertussen over de volle breedte van het fietspad verspreid en is daarmee volledig overgeleverd aan de fietsende jagers van deze stad. Geconcentreerd, als een leeuwin die een kudde rustig grazende zebra’s besluipt, nader ik mijn onwetende prooi van achteren. Ik voel mijn slapen bonzen, mijn ademhaling neemt toe en ik voel het zweet in mijn oksels prikken. Ik ben nu zo dichtbij dat ik hun penetrante mannenzweetlucht kan ruiken, om nog maar te zwijgen over de alcoholdampen die in dit smalle straatje als plaatselijke smog blijven hangen. Precies op het juist moment raakt mijn duim de fietsbel, een heldere en resolute “kling, klang” verlaat de klankkast van dit pracht instrument. Kort hierna gevolgd door een iets zachter ‘ding, ding’ van de fietser achter mij. De groep spat uiteen terwijl ik met hoge snelheid rakelings langs de mannen, die geschrokken uit de weg springen, suis. De eigenaar van de opblaaspop geniet duidelijk minder van mijn actie en begint wild met zijn pop om zich heen te slaan. Ik kan het niet laten om een vrolijk “YES!” uit te stoten, terwijl ik snel van hem wegfiets. Op veilige afstand gekomen kijk ik weer over mijn schouder, klaar om mijn succes te delen met de fietser achter mij. Tot mijn verbazing heeft de man in de Heidi outfit mijn mede hobbyist te pakken gekregen en is driftig bezig om met de plastic vrouw op hem aan het inslaan – erg veel pijn zal het niet doen, maar het is toch lastig. Toeristen de schrik van hun leven bezorgen, blijkt toch niet geheel zonder gevaren. De collega vrijgezellen staan er nog iets wat geschrokken en versuft bij. Ik besluit de fietser te hulp te schieten en keer om. Hij heeft zich ondertussen al weten los te maken en is weer opgestapt, een luid ‘FUCK YOU!’schreeuwende Heidy achter zich latend.

Samen fietsen we het laatste stukje van de Nieuwe Hoogstraat. Beiden nog helemaal vol van het succes van onze fietstocht bereiken we de Dam. Kort kijken we elkaar aan; ‘zullen we nog een keertje?’. Licht van geluk, blij omdat ik een ‘partner in crime’ heb gevonden, stap ik weer op mijn fiets klaar, om mijn volgende avontuur te beleven!