De notenteller

Sommige mensen passen op hun tellen. Anderen niet. Zij passen op hun noten. En dat kunnen er diversen zijn. Maar pas op. Zodra een notenteller zijn noten kwijt is heeft hij een probleem. Noten zijn voedzaam en zorgen voor muziek. En zonder muziek vaart niemand wel.

Ik vond het dan ook niet vreemd dat ik onlangs een oproep ontving uit Flanderen een klein plaatsje verstopt in Galacticum 2013 aan de rand van een onmetelijk sterrenstelsel dat nog niet zolang geleden ontdekt is door marsman Serpentinus. U weet wel. Die schrijver die van feestjes houdt en als grootste hobby heeft het verzamelen van nepkunst en het bestuderen van de topografie van het heelal, hallal uiteraard. Maar ik begrijp dat u als lezer veel meer geïnteresseerd bent in de oproep, van wie die komt en waarover die gaat, dan in mijn achtergrondgeneuzel. Wel ik zal meteen to the point komen. Als dokter wil ik er nog wel eens omheen draaien begrijpt u, maar voor deze keer maak ik een uitzondering.

Wel de beste vrouw kwam uit Flanderen, ja, het was een vrouw, ook al vermoedt u hier een heerschap, en die beste mevrouw had heel wat noten op haar zang. Ze had ook vleugels. Maar dat terzijde. Ze had de vleugels jaren geleden lam geslagen, zo vertelde ze mij toen ik er naar vroeg. Deze mevrouw, ben even haar naam kwijt, wilde graag muziek maken van een hogere soort. Geen nepmuziek, geen goedkope muziek, geen fakemuziek, geen hoempapa en geen poeskas, gewoon, mooie hogere muziek. Ik vroeg haar meteen to the point, wat ze nu eigenlijk precies onder hogere muziek verstond.

Muziek die uit de hemel kwam, muziek die hoog uit de keel gestoten wordt, vocaal uiteraard, of muziek met een hoge toon? Ik had geen idee, namelijk. Zij ook niet. Zo bleek. Ze kon er gewoon niet bij. Dat maakte het voor mij wel lastig. Waar kon ze niet bij? Nou bij die hoge noten op haar zang. Het strookte niet met haar inborst, zo vertelde ze. “Weet u wel dat ik een nazaat ben van Mach en Bozart en dat ik ooit nog gezongen heb op muziek van Geethoven en Brieg.” Atonaal, tonaal het kwam allemaal voorbij. Toen de Flanderse dame haar keeltje wilde openen, greep ik in. Ze wilde mij duidelijk de muziekles lezen, maar daar had ik even geen zin in. “Mevrouw u heeft een oproep gedaan om advies, dan gaat u mij hier geen zang- en muziekles verkopen. Bent u nou helemaal betubaat? U hoeft hier geen eerste mandoline met mij te spelen, Daar houd ik helemaal niet van. Dan banjoot u maar liever op.”

De vrouw uit Flanderen, verdikkie hoe heet ze nu toch weer, probeerde het nog met een schorre aria van Strahler en Mauss. Maar het mocht niet baten. Ik wees haar vriendelijk de deur van mijn Tardis. Het werd veel te benauwd in mijn telefooncel. Ik had even lucht nodig, zij ook. Toen ze de Tardis verliet rolde de noten over de grond. Ze weerklonken keihard op de blauwe tegels waarop ik mijn Tardis voor de bijzondere gelegenheid gestald had. Ik moest lachen want het melodietje dat van de blauwe stoep spatte leek op een kruising tussen twee volkse melodieën, waarvan me de namen gelukkig meteen te binnen schoten. The Lonely Goatherd en How can love survive?

De mix van deze twee songs werkte aanstekelijk. Mevrouw ‘hoe heet ze ook alweer’ begon er spontaan van te dansen, ze kreeg er het heen en weer van. “Dat bedoel ik nou Who”, riep ze me olijk toe. “Het is het toeval dat de herder met de liefde verbindt.” Ik was verheugd. Ik had weer een schaap gered. Mijn taak zat erop. Dat dacht ik tenminste. “Ik heb ze weer gevonden Who, dankjewel, dankjewel … maar hoe krijg ik ze nu ook alweer in de juiste volgorde, het zijn er zo veel en ze zijn zo verschillend?” De paniek was op haar gezicht af te lezen. Hier moest nog behoorlijk wat werk verzet worden. “De notenteller mevrouw, u moet dringend op consult bij de notenteller.” Dat was mijn advies. Maar daar kwam ik niet mee weg. “Waar zit ie ergens Who? En kom nu niet met een flauw interspacesmoesje. Ik ken u langer!”

“Mevrouwtje, mevrouwtje voor u uw geduld verliest en ik het mijne, doe eens effe rustig. Zonder muziek vaart niemand wel. Dat heeft u mij nu wel duidelijk gemaakt. De notenteller die ik u aanraadt is op vakantie. Hij zwerft tijdens zijn vakanties altijd rond op een of andere intergalactische website, dat is wat ik weet. Alleen, het internet is zo onmetelijk groot en omvat zo veel informatie dat ik u niet kan garanderen dat ik hem meteen kan opsporen. Heb geduld. Ik kijk even of ik mijn 5G kan launchen op mijn S-tablet en dan komt alles goed.” “Een S-tablet? Heeft u nog een S-tablet? Dat bestaat niet, daar kunt u absoluut geen 5G op launchen hoor?” Aha, het mevrouwtje had er verstand van, ze wist van wanten. “Oké, oké, ik zoek het op via mijn David David!” Al gauw zie ik waar de notenteller zich zou kunnen bevinden en gelukkig geeft mijn S-tablet ook een standby telefoonnummer aan op websitelocatie. Ik bel onmiddellijk.

“Hallo, ja, met Who, kun jij me even doorverbinden met Tom Bowie.” Ik leg de hand op mijn Galaxy en fluister stilletjes richting mevrouw ‘hoe heet ze ook alweer’, dat mevrouw zich zo dadelijk kenbaar moet maken. “Hallo, spreek ik met Tom, Tom Tom Bowie. Ja, kijk ik heb hier een mevrouw naast me staan met gigantisch veel noten op haar zang. Alleen ze is een beetje de ordening kwijt. Kun jij haar helpen met tellen? Ja, ja, Mooi, ik geef haar even.” Ik overhandig de Galaxy aan mevrouw. En onmiddellijk schiet me te binnen hoe ze weer heet. “Hallo, u spreekt hier met Nel Telnet-Telkwijt, kunt u mij misschien helpen …?” “Geen probleem mevrouw”, antwoordt Tom Tom Bowie, “gooit u al uw noten maar even op het net en dan bak ik er een mooi notenbroodje van, met knapperige korstjes. Kunt u daarna weer lekker zingen en fluiten.” Ik leen Nel mijn S-tablet en uiteindelijk komt alles goed.