Het duurt nog langer dan een zomer. Toch komt de dag akelig dichtbij. Bij deze schrijf ik je een ode, lief zusje. Maar toch wil ik niet als een melancholische verlanger naar het verleden overkomen. Het zal anders als een rem op jouw ontwikkeling en toekomst werken en dat wil ik ten alle tijden voorkomen.
Over een maand of wat zal er een grote, oranje damesfiets de straat uitrijden. Op deze fiets zit een meisje, omstreeks twaalf jaar oud. Haar voeten op de pedalen en haar hoofd in de wolken. Misschien is dat wel de beste combinatie voor een meisje dat voor het eerst naar de middelbare school gaat. Toen ik voor het eerst naar de middelbare school ging, op mijn jongensfiets, kreeg ik op die dag meteen al een verschrikkelijke ontdekking voor mijn kiezen. Alle naïviteit van het ‘kind’ verdwenen en de ‘jongeman’ stond op, na die dag.
Achter het tafeltje achterin de klas kwam ik tot de ontdekking dat ik helemaal niets wist. Ik was leeg, onervaren en had totaal geen verstand. Op datzelfde moment bedacht ik mijzelf geen moment en besloot direct opzoek te gaan naar de ervaring en verstand om zo de leegte op te vullen. Het was tijd om iets te weten.

Hoe die zoektocht naar kennis is voltooid, weet ik niet. Die zoektocht is immers nog steeds bezig. Eerlijk gezegd weet ik ook niet of die zoektocht ooit afgelopen zal zijn. Mensen die zeggen dat iedereen elke dag nog leert, kijken op een andere manier naar het begrip ‘leren’ dan ik doe. Voor mij is het begrip ‘leren’ het op willen nemen van kennis, achterwege laten van vooroordelen en bereid zijn je eigen kennis en meningen te vervormen. De starheid en overtuigingen van je eigen kennis en ervaringen, maken het op oude leeftijd moeilijker om ze aan te passen. Mensen die dat wel kunnen, weet ik tot het diepste te waarderen, omdat zij wagen hun hart kwetsbaar op te stellen en niet bang zijn kritiek te ontvangen.

Lief zusje, als jij wilt dat ik je hand vasthoud, zeg het dan gauw. Nu kan het nog, vlug! Maar toch vraag ik je zachtjes: ‘durf mijn hand een keer los te laten om zo in een valkuil te lopen.’ Valkuilen zijn nodig om je zelfverzekerdheid te kneden en van ervaringen echt te leren. Wanneer iedereen in je omgeving je steeds waarschuwt voor eventuele valkuilen en het vertikken je er in te laten lopen, zal dat veel ergere consequenties hebben dan wanneer je er wel in loopt. In de meeste gevallen kom je er beter uit.

Misschien kom je tot de conclusie dat ik het eigenlijk ook niet weet. Zoals de grote filosoof verkondigden in de straten van Athene: ‘het enige wat ik weet, is dat ik niets weet.’

Liefs, je broer

Categorieën: Diversen

6 reacties

DriekOplopers · 16 april 2010 op 21:32

Mooi en lief opgeschreven. Meisje mag blij zijn met zo’n broer!

Hartelijk welkom hier, trouwens. 😉

u-queen · 16 april 2010 op 21:51

Dat is nog eens een lieve brief 😀 Met plezier gelezen ook …
1 klein dingetje wat mij wel irriteerde, puur omdat ik het gewoon zonde vond:

Zoals de grote filosoof verkondigden

LouisP · 16 april 2010 op 22:02

RickMilten,
mooi. Af en toe, vooral in het midden, neigde het naar een onderhuids zelfgenoegzaamheids gevoel, ik kan het niet precies omschrijven vandaar waarschijnlijk slecht gekozen woorden. Wat ik wel bijzonder vind is die omschakeling van kleine man naar grote mens en weer terug naar grote broer….vergeet trouwens wat ik schreef over dat middenstuk….’t is een gevoel..ik vind het stuk prima..klaar.
groet,
Louis

Avalanche · 16 april 2010 op 22:31

Het verlangen naar zo’n lieve grote broer bekruipt me onmiddellijk. Zeer genoten van dit mooie debuut.

Ontwikkeling · 17 april 2010 op 07:19

Wat een lieve brief, welkom hier!

SIMBA · 17 april 2010 op 09:02

Nou weet ik waarom ik altijd een grote broer wilde!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder