De oude Horst [4]

De oude Horst zit in zijn leunstoel en mijmert wat voor zich uit. Over het jaarlijkse busreisje dat weer voor de deur staat, wat betekent dat hij zich moet gaan voorbereiden. De eerste keer dat men hem dat uitstapje in het vooruitzicht stelde had hij vriendelijk medegedeeld dat zulke activiteiten niet aan hem besteed waren en hij liever thuisbleef. Het leek hem niet meer dan een formaliteit en in zijn argeloosheid had hij verondersteld dat daarmee de kous af was. Maar daar bleek hij zich danig in vergist te hebben. De ontsteltenis op het gezicht van zuster Anna was niet gering geweest en onder haar leiding had zich een waar offensief ontwikkeld dat ten doel had hem van zijn ongezelligheid te genezen. Medebewoners werden ingezet, de schoonmaakster, ja zelfs de directrice was bij hem langsgekomen om hem op andere gedachten te brengen. Uiteindelijk had hij maar toegegeven om van het gezeur af te zijn. Na een veel te lange tocht in een veel te warme bus, gevuld met veel te veel kwebbelende bejaarden [en de dokter had dus gezegd blablabla dus ik zeg meid blablabla dat is wat IK altijd maar zeg blablabla of niet soms, ja toch? blablabla en ondertussen wordt alles steeds maar duurder!], was hij uiteindelijk gearriveerd in de dierentuin, die de verrassende eindbestemming van de reis bleek te zijn. Daar had hij slechts kunnen constateren dat de neushoorns er nog precies zo bijstonden als een halve eeuw eerder het geval was geweest. Niets, werkelijk helemaal niets was er aan ze veranderd, ze zagen er nog exact hetzelfde uit en met de struisvogels was het al niet anders gesteld. Als hij niet beter had geweten was hij nog aan de evolutietheorie gaan twijfelen. Dat was wat hem betreft dus eens maar nooit meer geweest. Zo eenvoudig kwam je er echter niet van af want ongezelligheid werd gezien als een ernstige ziekte die met alle ter beschikking staande middelen bestreden diende te worden. Hij herinnerde zich hoe hij als kind eens had gedacht onder het schoolreisje uit te kunnen komen. Met een zeker gevoel van triomf had hij de meester duidelijk gemaakt dat hij helaas van deelname moest afzien omdat zijn ouders geen geld hadden voor dergelijke frivoliteiten, waarop hij te horen had gekregen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken omdat de school over een speciaal potje beschikte voor zulke gevallen.. Na een veel te lange reis in een veel te warme bus enz enz hadden ze het Dolfinarium bezocht waar de daar aanwezige walvisachtigen hem maar matig konden bekoren: ze bewogen te veel en brachten storende geluiden voort. Het glas ranja dat hem tijdens de terugreis op het terras van een uitspanning was voorgezet was hem dan weer wél bevallen, maar waarom moest je daarvoor zo’n eind reizen, z’n moeder had thuis ook limonadesiroop.. Toen hem de foto’s onder ogen kwamen die de meester van de springende dolfijnen gemaakt had, kreeg hij de indruk dat er méer op stond dan er in het Dolfinarium te zien was geweest. Hoe dat kon begreep hij niet, maar het opende een aantrekkelijk perspectief: hij zou nooit meer ergens heen hoeven en zich kunnen beperken tot het naderhand bekijken van de foto’s.

Spencer Brandsen