De overbuurvrouw

Ik heb het geluk vanuit thuis te werken. Hoewel geluk, ik ben zelfstandig met een bijbaan zo’n 2 uur in de week om het één en ander te betalen. Jarenlang gewerkt voor bullebakken met teveel geld. Mijn auto heb ik in moeten ruilen voor een fiets. Tijdens mijn vroegere dagelijkse stress, strak in pak, afwachtend of je die target haalde, keek ik graag naar de postbode. Heerlijk leek me dat, lekker op de fiets en vrij. Een heerlijk vrij beroep. Nu hekel ik de postbode, niet de persoon maar het géén wat hij brengt. Rekeningen. Ik red me wel. Ik woon in een nette buurt. Veilig, kindervriendelijk, je kent dat wel. Help zo nu en dan een oud vrouwtje dat slecht ter been is met het uitlaten van haar hond. Leuk beest overigens. Stokoud en eigenwijs. Ik ben 30, leef als een vrij man. Mijn eigen ding. Vrienden snappen me, ik maak geld met wat grafisch werk and that’s it. Maandelijks niet makkelijk, maar daar kies ik voor. Ik behoed me voor schulden, dus maak u geen zorgen.

7:30 uur sta ik op. Een. Om een uur of acht in de morgen begint het al. Ik doe de gordijnen open en kijk recht in de kijkers van de overbuurvrouw. Ze mag graag uit het raam hangen om te kijken. Kijken wat de mens beweegt. Elke morgen zwaaien, maar nooit een reactie.

Ben ineens gaan schrijven. Zomaar. Vroeger schreef ik mijn liefje graag, die ik inmiddels armer ben. Pak mijn fiets, doe wat acquisitie en haal wat opdrachtjes binnen, doe mijn ding.
En telkens, als een terugkerend ritueel, is ze er weer. Ze laat haar hond uit en bespied me. Ze vertrouwt me niet. Ik voel het. Ik zeg altijd Hoi, misschien een beetje te enthousiast. Geen reactie. Oké, als je het zo wilt, fijn, so be it. Ik zeg het, en ze loopt snel door. Alsof ik haar aan ga randen.

Dagen gaan zo voorbij. Positief ingesteld en fiets door het dorp en kijk naar de leuke vrouwen die ons dorp heeft. Ja goed, vrijgezel dus ik mag iets meer als kijken en flirten. Doe wat boodschappen en fiets naar huis, en ja hoor. Alsof het voorbestemd is kom ik haar weer tegen. “HOI”, roep ik. Geen reactie. “Ach zak er toch in vrouw”! Typisch ik, een flapuit. Rood hoofd op mijn fietsje en parkeer hem voor mijn huis. Doe de deur open en loop de woning binnen pak wat Ranja en zit op de bank. Pfff, even rusten, kijk uit het raam en ja hoor, daar staat ze dan. Ik kijk haar recht in de ogen van zo’n 20 meter afstand. Verrek, ze zwaait.

Stefan