De plaat en mijn verhaal

In een kroeg hoor ik ‘Desperado’ van The Eagles en begin meteen lichtelijk te zweten. Mijn frustratie op dat nummer vloeit voort uit mijn eerste studio-ervaring. Lang geleden hadden we met de band een talentenjacht gewonnen en de hoofdprijs was…, precies; een dagje professionele studio-opname.

Onze zangeres begeleidde zich bij ‘Desperado’ altijd zelf op de piano. Maar, als toetsenist van de band mocht ik ook mee. Voor eventuele hand en spandiensten.
Was ik maar thuisgebleven. Tijdens take één bleek al dat zij geen tapijt kon leggen (muzikantenjargon voor een vioolpartij spelen). Of ik dat wilde doen. En als ik dan toch bezig was; ‘speel dan ook “even” de piano in.’
Had dat nummer godveedee nog nooit gespeeld! Dat deed zij toch?!
Maar ik moest.
Dus: ‘Band loopt na 3,2,1’, wijsvinger. Binnen ‘t kwartier begon ik al ranzig te ruiken. De bassist redde uiteindelijk mijn geloofwaardigheid als tapijtlegger. Hij kon tot vervelens toe één noot niet raken. Sukkel! Hierdoor zat er tevens anderhalf uur extra tussen mijn glij- en pingelpartij.
Vloekend bereidde ik in een andere ruimte mijn volgende partituur voor. Zoekend naar de bedoeling van de tekst.

Andermaal op het schavot, weer om vijf voor twaalf, zat ik als enige achter het glazen raam. Aan gene zijde hadden zich dertien mensen geschaard met een blik of ik even de marathon in vier minuten wilde lopen.
Mijn eerste drie opnames werden samengevat als te staccato. ‘3,2,1’, wijsvinger. Gelukkig waren ze in ‘het aquarium’ alleen op de hoogte van het geluid dat ik produceerde, want de muzikantenruimte rook inmiddels naar een Franse kaasboerderij.

Nu, 32 jaar later, voel ik mij weer even dat ventje achter die enorme vleugel en breekt het zweet me dus weer uit. Het videogeluid hieronder is van die dag. De kwaliteit is navenant aan de op een vochtige vliering bewaarde cassetteband.
———————————–