De reincarnatie van mijn vader?

In mijn atelier dat op de tuin uitkijkt, is onze jongste kleindochter verwoed bezig met een lange kwast, een klein paletje en veel verf een schilderij te produceren.
Haar paardenstaart zakt een beetje af door de inspanning en het oude, te grote overhemd hangt op half zeven over een schouder. Af en toe veegt ze met een ongeduldig gebaar een vlassig blonde lok uit haar ogen. Ze is met belangrijke dingen bezig. Ze praat erbij in zichzelf en zegt soms opmerkelijke dingen voor haar vier jaar.
Wat ook weer niet opmerkelijk is omdat je eigen kleinkinderen altijd briljant zijn.

‘Nee, die neuzen van die vader en moeder zijn stom, dat zijn L- neuzen,’ hoor ik haar mompelen.
‘ Die vallen er straks af want dan lopen ze tegen een berg aan’. Met de tong uit haar mond tekent ze een dikke berg met twee L-en eronder.
‘Waar gaan ze heen dan die neuzen?’, vraag ik, geïnteresseerd.
Ze kijkt me recht aan, en zegt dan met een’groot-geheim’ uitdrukking in haar ogen.
‘ Helemaal naar de planeet’, ( ze dempt haar stem en de ogen worden spleetjes) ‘ naar het zuidoosten’!
Daar heb ik echt even helemaal niks op terug natuurlijk. Zwaar onder de indruk van die laatste boodschap doe ik er het zwijgen toe en kijk naar de roze en witte cosmea’s buiten die elegant heen en weer gaan.
In het ranke figuurtje van Eva zie ik er iets van terug, mijmer ik.

Opeens verschijnt er een kleine zwarte vogel onder aan een van de raampjes. Hij tikt met zijn snavel tegen het raam. Ik loop erheen en probeer door te slaan tegen de ruit de vogel weg te laten vliegen. Hij gaat gewoon door en lijkt me aan te kijken en te vragen of hij naar binnen mag. Eva en ik kijken gefascineerd toe….
Bang dat onze kater er lucht van krijgt, jaag ik hem het dijkje op. Hij gaat aarzelend, maar lijkt teleurgesteld.

Terwijl de tekening in volle concentratie wordt afgemaakt, ben ik van slag.
Die vogel…het zal toch niet de reïncarnatie van mijn vader zijn? En ik heb hem weggestuurd?
Pas twee dagen later vertel ik mijn echtgenoot erover. Die lacht en zegt. ‘Och, een jonge vogel die zichzelf ziet in de spiegeling en dat voor een andere vogel aanziet’.
Weg geheimzinnigheid, weg magie.
Over het zuidoosten van de planeet en de L-neuzen praat ik dus niet, dat is het geheim van Eva en mij en daar blijft iedereen af.