De reünie en de dood…

Laatst zag ik P.
Ze was gevangen door K.
Ze kwam, ze zag… maar overwon het niet.
Was sterk tot het einde,
Dat doe ‘k haar niet na. ‘Hee, P. hoe is het met jou?’
‘Goed, alleen heb ik kanker, weet je dat niet?’

Nee, ik wist het niet. Kwam zelden nog in Oirsbeek. De meesten van mijn vrienden uit ‘die tijd’ wonen er ook al lang niet meer dus die keren dat je er nog komt, zit je bij je ouders je tijd uit met de gebruikelijke rituelen en verhalen. ‘Die en die is dood, wist je dat? Heb je die en die ook nog gekend?’

Oirsbeek, september 2003, [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=798]reünie[/url] van de hangjongeren. P. verteld dus dat ze kanker heeft maar dat het nu weer goed gaat. Ze heeft het overwonnen, zegt ze. F heeft ook leukemie gehad. Zijdelings hebben we díe martelgang mee gekregen. In die tijd hield de harde kern contact met elkaar en wisten we van horen zeggen hoe het F. verging. Hij leeft nu als nooit te voren. Mooie vrouw en kinderen, goede baan en een ontzettende lol in het leven. Maar hij heeft op het randje gestaan en grenzenloos geleden.

Van P. wist ik het dus niet maar… het ging allemaal goed komen zei ze. We lieten het thema voor wat het was en A., haar man, mengt zich in het gesprek. Het gaat al gauw over mijn elpees die ik hem ooit verpatste voor een paar geeltjes. Nu nog spijt van. ‘Misschien dat ik jullie binnenkort eens kom bezoeken. Kan ik die ouwe shit nog eens horen…’ Hoeveel gesprekken eindigen niet op deze manier. Vervolgens gaan er decennia overheen en wanneer je dan je ouders bezoekt hoor je: ‘Die en die is dood, wist je dat? Heb je die en die ook nog gekend?’

Zover kwam het met P. niet.

Het zuiden van Limburg, 31 december 2003. P. en A. zijn op weg naar het ziekenhuis. P. heeft hun huisje opgeruimd. Enkele weken van te voren heeft ze het te gehoren gekregen. Het is terug. Je hebt nog een paar weken. Er is geen weg meer terug.

Het is de laatste dag van het jaar. P. en A. zijn op weg naar het ziekenhuis. P. trekt haar voordeur de laatste keer achter zich dicht en gaat, naar men zegt met opgeheven hoofd, haar dood tegenmoet. Ze heeft gekozen voor euthanasie. En A. loopt een stukje met haar mee.