De schaamte voorbij…

We hokten op een etage in het centrum van Groningen. Een grote, hoge kamer met twee bijna even zo grote, hoge ramen met daartussen een erkertje. We keken uit op één van de oudste panden van de stad in een smalle winkelstraat: een vervallen, oud krot van drie hoog. Gordijnen hadden we niet. Dat was niet nodig. Er kwam toch nooit iemand langsvliegen op die hoogte, behalve een verdwaalde duif en overburen waren er niet. Het éénpersoons bed, dat ongeveer 15 centimeter hoog was, zoals in die tijd gebruikelijk, stond vlak onder één van de grote ramen. Daarin was het krap slapen en lekker vrijen, want je kon je er gemakkelijk uit laten rollen en op de rieten tegels verder klooien als er meer ruimte nodig was. Het prikken van het riet was op de meest hartstochtelijke momenten niet storend. Naderhand was je wel even bezig met splinters uit je kont te halen, maar daar werd je na verloop van tijd steeds handiger in.

Op een ochtend bedreven we het minnespel vol overgave in een aangenaam voorjaarszonnetje. We vergaten de rietprikkels en alles om ons heen en rollebolden over de vloer. Moe maar voldaan strekten we ons na het hoogtepunt in volle naakte glorie uit en… werden wreed uit dit mooie moment gehaald door een daverend applaus, gefluit en gejoel. Waar kwam dat nou vandaan? Het klonk zo dichtbij!

We keken naar buiten en ja hoor! Het geluid kwam van de overkant uit het onbewoonde pand. Uit de raampjes hingen vijf mannen die uit hun dak gingen en ons toejuichten: de ereloge in de peepshow die we net hadden weggegeven. Ik griste het laken van het bed en probeerde mijn naaktheid te bedekken. Mijn toenmalige partner stond op, maakte in vol Adamsornaat een buiging voor het raam en het gejuich zwol aan. Ik voelde me een hoer.

Een krap uurtje later verliet ik het pand om boodschappen te doen. Zodra ik mijn neus buiten de deur stak, klonk er hoog boven me gefluit en een mannenstem riep: “Hé, wanneer is de volgende voorstelling?” Ik heb nog nooit zo diep in mijn kraag gedoken over straat gelopen. Niemand kon het zien, maar ik bloosde tot aan mijn teenwortels.

Een paar maanden geleden was ik sinds 28 jaar weer voor het eerst in Groningen. Ik wilde per se langs een paar huizen waar ik op kamers had gewoond om te zien of ik er herinneringen kon terugvinden. En die vond ik. Er was weinig veranderd. Op het adres Brugstraat 24 had enkel het oude pand een grondige restauratie ondergaan en ik zag dat er inmiddels het Noordelijk Scheepvaartmuseum gehuisvest was.

Ik keek omhoog naar het erkertje aan de overkant en vond deze bizarre, verdrongen herinnering terug. Ik kon er eindelijk hartgrondig om lachen.

De schaamte voorbij…