De stemming

Zevenentwintig jaar trouwe dienst en nu, eindelijk loon naar werk? Wat een weg was er al niet afgelegd om het bedrijf op een efficiënte manier door periodes van hoogten en laagten te loodsen. Natuurlijk was er veel te danken aan het lagere personeel maar laat daar nu net de kracht zitten van onze man, Jos. Eerlijke vechtlust, steeds bereid een tandje bij te steken, perfect lid van de achtkoppige bende, het zogenaamde kaderpersoneel dat via een betrouwbaar efficiënt beleid zorgde voor uitstekende resultaten. Ondanks de hoge functie geen dikke nek, steeds bereikbaar gebleven, tijd vrij gemaakt voor elk lid van de paar honderd werknemers.

De grote baas ging met pensioen.

De wekelijkse personeelsvergadering verliep uitzonderlijk op vrijdagnamiddag. Men zou het aangename aan het nuttige koppelen. Het plan was simpel. Na de vergadering in een feestelijke stemming de baas zijn laatste werkdag afsluiten in een duur restaurant. Klein onderdeel op de agenda, de benoeming van de opvolger van de uit dienst tredende directeur. Een formaliteit. Het stond in de wandelhangen al zo lang vast. Jos, de man met de hoogste anciënniteit, DE man die het bedrijf door en door kende, het was aan hem om het door de directeur vast gelegde beleid verder uit te bouwen.

De acht kaderleden mochten samen met de uittredende directeur de nieuwe directeur via een geheime stemming aanwijzen.

Er was nauwelijks sprake van enige zenuwachtigheid bij het tellen. Even later wel.. Jos kreeg met vijf stemmen tegen een klap in ’t gezicht. Dat hij onder meer zo even nog zo sportief geweest was niet op zichzelf te stemmen brak hem nu bijzonder zuur op. De eer ging naar André, ook bekwaam maar met minder dienstjaren.
En toch kreeg Jos het voor elkaar op een bijzonder rustige manier te reageren op het verdikt. Er was zelfs sprake van enige spontaniteit toen hij André feliciteerde met de promotie. Goed, toen hij even later op weg naar ’t restaurant zijn vrouw op de hoogte bracht van de uitslag was het wel bijzonder stil in de auto. Hij kon haar liefdevolle steun goed gebruiken.

Naar mate de avond vorderde voelde het verdict pijnlijker en pijnlijker aan. Het was alsof het slechte nieuws tergend langzaam zijn brein overmeesterde, alsof er een sluipend gif het anders zo logisch denken benevelde. Dat elk lid, elke collega en zelfs de uittredende directeur hem kwam vertellen dat hij nochtans op hem had gestemd zorgde voor een stijgende diep verontwaardigde triestheid. Hun bemoedigende schouderklop veroorzaakte grote twijfels aan zijn verdere toekomst in het bedrijf.