De stilte opeens gevallen doet zo pijn!

Geen zondagmorgen meer, geen telefoontje naar mijn moeder, ze neemt nooit meer op.
Geen lach, geen gedeeld verdriet over mijn vader, haar man die al 2 decennia zo verschrikkelijk heeft gemist.

20 jaar geleden,zonder aankondiging, opeens dood.
Time flies, memories are forever.
Geen vraag meer’ blijf je eten?’
De laatste jaren verdween deze vraag geleidelijk naar een niets naar’hoe gaat het met jullie, met Fleur?’ Fleur, haar kleindochter die -als ze haar oma’- mijn moeder ging bezoeken en na een 3 uur durende treinreis, de bus nam naar waar oma woont. ‘ik ben bij oma’, appte ze dan, gevolgd door ‘hier is ze’, en ik ging video appen met mijn moeder.

De stilte is gevallen.

Ik ben verlaten, heb geen afscheid mogen nemen.

De pijn blijft en ik kijk naar mijn app en luister naar het laatste bezoek. We hebben gelachen, veel gelachen. ‘je was de lieveling van Pa’. Ja mama, dat is omdat ik naar hem bent vernoemd, toch?
Nee… jongen jouw vader vertelde tegen al zijn kinderen dat ze zijn lieveling zijn’.

Ik rouw in mijn gekozen stilte, de gevallen stilte dat zo’n pijn doet.