‘De teddy beer’

In de straten van Warnsveld liep een klein meisje met goude krulletjes. Ze had een verknuffelde teddy beer tegen zich aan gedrukt. Ze deed alles samen met die beer, het was haar beste vriendin en niemand kon hen scheiden. De beer trooste haar als ze huilde, luisterde als ze praatte en knuffelde haar tot ze ’s nachts in slaap viel. Het meisje vertrouwde de beer en kon zich niet voorstellen dat deze vriendschap ooit over zou kunnen gaan.

Met de jaren werd het meisje ouder. Er kwam zelfs een moment dat ze de beer niet meer overal mee naar toe nam. Ze kreeg ook nieuwe vrienden met wie ze alles deelde. Als ze ging logeren nam ze de beer niet meer mee, ze knuffelde de beer niet meer als ze verdriet had. Daar zat de beer dan, alleen op de plak boven het bed. Verdrietig keek ze uit haar bekraste oogjes en dacht weer aan die mooie tijd. ‘Mijn vacht slijt, mijn ogen zijn bekrast en mijn oren zijn kapot… geen wonder dat ze mij niet meer hoeft!’ dacht de beer. Op dat zelfde moment kwam het, al bijna volwasse meisje huilend binnen. Ze begon overal tegen aan te schoppen, met kussens te
goien en uiteindelijk plofte ze neer op haar bed. Na een blik door haar kamer vielen haar ogen op de oude beer. Ze pakte de beer van de plank en begon met haar de knuffelen. Uit medelijde begon de beer haar weer te troosten. Met deze ervaring begreep de beer dat het kleine meisje altijd zal blijven bestaan, maar dan ver binnen de jonge vrouw!