De telefoon en de balzak

Ik was onderweg naar de supermarkt, totdat iemand mij abrupt liet stoppen, waardoor dit plan noodzakelijkerwijs werd gestaakt. Het lafhartige individu ging recht voor me staan. Dolen was er niet meer bij. Ik kon geen kant meer op.

Hij: ‘Hallo, meneer zou ik uw telefoon mogen lenen? Mijne is leeg en ik moet met spoed iemand bellen.’
Ik: ‘Prima, maar ik heb nog prepaid, dus als je het kort kunt houden zou dat mooi zijn.’
Hij: ‘Haha, bestaat dat nog? Mensen met een prepaid-telefoon, wat ouderwets en totaal niet handig. Je kunt al voor een kleine prijs een goedkoop abonnement nemen!’
Ik: ‘Waarom zou ik dat doen?’
Hij: ‘Kun je lang met mensen bellen.’
Ik: ‘Ik wil niet lang met mensen bellen.’
Hij: ‘Oké…. Raar. Ik bel de hele dag door met mensen! Dus ik heb dat echt wel nodig.’
Ik: ‘Vraag je dan ook wel eens intieme dingen aan het begin van het gesprek? Bijvoorbeeld een blunder die ze ooit hebben gemaakt? Dat ze bijvoorbeeld tijdens het scheren van hun balzak zich per ongeluk sneden en daarna iets uit te leggen hadden aan de seksdate?’
Hij: ‘Wat zouden ze dan uit moeten leggen?
Ik: ‘’Waarom ze een pleister op hun balzak hebben? Als ik een vrouw was en zou voor de eerste keer seks hebben met een man, zou ik wel raar opkijken van een pleister op de balzak. Ik weet niet of je er nou geil van wordt. Het oogt een beetje onnatuurlijk. Wat absurd. Maar met een goede smoes kan er dan misschien toch nog seks van komen. ’

De man keek me verongelijkt aan en oogde enigszins nerveus. Hij loerde naar mijn binnenzak, de plek waar mijn telefoon zich bevond, en die ik tot op heden nog niet aan hem had overgedragen. Ik continueerde mijn relaas, aangezien de perikelen over de pleister op de balzak nog niet waren beslecht.

Ik: “Wat voor smoes zou jij gebruiken?”
Hij: “uuh, gewoon zeggen dat ik mij gesneden heb tijdens scheren en het bloeden wou stoppen? Ik vind dit een beetje een raar gesprek…’
Ik: Waar praat jij normaal met mensen over aan de telefoon dan?
Hij: ‘Hoe hun dag is, en hoe het verder gaat op werk en studie. Zoiets… waar elk mens een beetje over praat.’
Ik: Sjonge, en hoe is hun dag meestal?
Hij: Gewoon, goed, hoe het met iedereen gaat he!! Lekker druk zijn met van alles en nog wat!!
Ik: Interessant. Heb jij een vriendin?
Hij: Uiteraard.
Ik: Heb je haar wel eens doggystyle geneukt in de vroege ochtend?
Hij: Zeker.
Ik: Denk je dan wel eens: waar ben ik in Godsnaam mee bezig? Een beetje heen en weer stoten tegen die vadsige reet aan, puur omdat mijn piemel het lekker vindt? Denk je dan nooit: laat ik gewoon een tosti gaan eten in plaats van dat eindeloze geram?
Hij: Nee, dat komt eigenlijk nooit in mij op. Maar, eeeh, mag ik je telefoon nou lenen?
Ik: O, ja tuurlijk.

De telefoon zat in mijn jaszak en aldaar zou het lastig telefoneren zijn voor dit individu. Om die reden besloot ik derhalve mijn handen te gebruiken en de telefoon uit mijn jas te halen. Vervolgens gaf ik de telefoon en glimlachte ik erbij.

Hij: Bedankt, kan ik gewoon het nummer invoeren?
Ik: Nee, je moet eerst knoflooksaus kopen. Deze over de telefoon uitsmeren en ook in je eigen smerige bek stoppen. Vervolgens ga je met de telefoon tongen en zul je concluderen dat hij naar knoflook smaakt. Jij smaakt er ook naar, en om die reden wijst de telefoon je af en krijg je niet het telefoonnummer van een telefoon. De ironie..’
Hij: Heh, wat?
Ik: Ja, gewoon het nummer invoeren.

De man tikte een nummer in. Het gesprek was vrij kort: ‘Hoi met Erwanius, hoe laat? ja, is goed, ja, ok, komt voor elkaar, doei.’ Na dit intensieve gesprek hing hij op en retourneerde de telefoon.

Ik: Dat was een intens gesprek, waar ging het over?
Hij: Een afspraakbevestiging voor een sollicitatiegesprek dat ik morgen heb!
Erwanius zei dit met een grijns op zijn gezicht, een grijns die verried dat hij daadwerkelijk zin had om dit gesprek te gaan voeren.
Ik: Heb je wel eens rare fantasieën over sollicitatiegesprekken?
Hij: Hoe bedoel je?
Ik: Dat je het gesprek hebt en de man vraagt hoe je heet; en dat jij je naam noemt en hij spontaan in lachen begint uit te barsten. En constant door blijft lachen. Zo hard dat hij er bijna van stikt. Dat hij plots nieuwe hoop ziet in het leven, naar huis rijdt en aan zijn vrouw vraagt of ze voor de tweede keer met hem wil trouwen op het pittoreske Ibiza. En dat jij daar dan nog staat met je lachwekkende naam, uit je neus vretend? En dat je dan ineens beseft dat je bestaan eigenlijk niets waard is? En al je dromen tegenvielen? Dat alles een illusie blijkt? Dat niemand eigenlijk om je geeft en dat je er alleen voor staat in de wereld? En dat je met die wetenschap maar besluit om weer naar huis te gaan. ‘Fuck het sollicitatiegesprek’ roep je door de kamer!!!! ‘Maar Erwanius,’ zal je vrouw dan schreeuwen. ‘Er moet brood op de plank komen! Hoe gaan we dit nu doen?!’ En dat jij naar het gemeentehuis fietst en vraagt of ze je naam willen veranderen. En dat ze zeggen dat dat geld kost. En dat jij zegt dat je geen geld hebt, omdat je die kutnaam hebt en iedereen je uitlacht; en dat je aangeeft dat dit een vicieuze cirkel is. En dat de gemeente dan aangeeft dat dit het beleid is en dat daar niet van afgeweken kan worden. En dat je dan teruggaat naar je vriendin, huilend, en vraagt of je haar nog één keer van achter mag nemen. En dat je haar dan van achter neemt en tegelijkertijd telefoongesprekken voert met je telefoonabonnement en aan die zogenaamde vrienden van je vraagt of het lekker met hun gaat? En dat ze zeggen dat ze net een rondje aan het lopen zijn in de eetpauze. En dat jij huilt, omdat jij ook een boterhammetje wilt smikkelen tijdens het vrije half uur van je potentiële kantoorbaan.

Hij: Eeuh, nee, maar ik moet maar weer eens weg. Bedankt voor het bellen.
Ik: Doei, Erwanius.

Zo snel Erwanius mijn leven betrad, zo snel was hij er ook weer vandoor. In de supermarkt kocht ik een stokbrood.

–