In het leven wordt je van jongs af aan geleerd om met allerlei mogelijke zaken om te gaan. We gaan zo vroeg mogelijk naar school, om maar op de maatschappij voorbereid te worden, en op alle emoties en valkuilen die ons pad plaveien.
Waarom is er bij al deze scholing dan toch geen enkele les die je voorbereid op het verlies in je leven. Niemand kan je vertellen hoe om te gaan met de pijn, en het radeloze gevoel wat je bekruipt op het moment dat je een dierbare, of een tastbaar iets in je leven verliest.
De afgelopen 4 jaar zijn voor mij de zwaarste jaren geweest, die een mens zich zou kunnen bedenken. Een gevecht tegen je werkgever om simpelweg een beter personeelsbeleid te krijgen, wat resulteert in je ontslag na 28 dienstjaren, en daarna het gevecht van je vader tegen die onmenselijke ziekte, die uiteindelijk verloren is. Deze rollercoaster van emoties, pijn en vertwijfeling tasten je als mens in de basis aan. Ik dacht van mezelf altijd dat ik een ijzersterke persoon was, die nooit zijn hoofd liet hangen, maar ik blijk een uiterst klein en kwetsbaar mens te zijn.
Ik heb nog geen traan kunnen laten om het verlies van mijn vader, hoewel ik voel dat deze emotie er wel zit. Ergens vreet dit aan mij omdat ik het toch beschouw als gebrek aan emotie en liefde voor mijn vader, maar mag ik dat wel zo voelen, als anderzijds blijkt dat de klap die ik heb gehad vele malen groter is dan verwacht. Ik weet me geen raad met mijn emoties en ben werkelijk afgebroken tot op het bot, verward en totaal de weg kwijt. Niemand zal aan de buitenkant zien, welke strijd ik van binnen voer.
Depressief, of de weg kwijt zijn schijnt nog steeds een taboe te zijn waar men niet over praat. Ik durf echter toe te geven dat ik er doorheen zit en alles waar ik vroeger op vertrouwde kwijt ben. Van grote sterke vent ben ik een twijfelend persoon geworden die zelfs al moeite heeft met de gewone dagelijkse routine. Een winkel ingaan is nu al een opgave, al blijf ik het doen, en het liefst kruip ik terug in mijn huis. Hoe doorbreek je deze depressie en zorg je dat je emoties eruit komen.
Ik zou 1000 tranen willen huilen, maar ik vrees dat het tranen zijn die nooit zullen komen.
10 reacties
Mien · 8 maart 2016 op 13:03
Een moedige column Chucky. Met openheid begint inzicht. In de vroege schoolperiode hebben kinderen nog niet zo veel te maken met verlies. Misschien dat het daardoor niet aan de orde komt. Zou wel goed zijn. Verlies komt meestal pas op latere leeftijd.
Ook ik heb op jonge en oudere leeftijd met verlies te maken gehad. Sterker nog het verlies van mensen, dieren, planten, dingen en functioneren, zal voor mij in de toekomst alleen nog maar toenemen. Maar zonder verlies ook geen groei. Het vormt je. In dat opzicht kan ik je het boek ‘Noodzakelijk verlies’ van Judith Viorst aanraden. Het heeft mij inzicht gegeven. Sterkte ermee.
Taaltechnisch dingetje nog. Geen punt aan het einde van een titel. Ik las je columns even terug en zag dat je dat vaker doet.
Meralixe · 8 maart 2016 op 15:48
Reageren op uw column is misschien wel de enige ‘hulp’ die ik je kan geven. Povertjes maar helaas. Ondanks dit uitzonderlijk open schrijven weet ik me geen raad.
Met ‘na regen komt zonneschijn’ kom je ook niet ver en je vertellen dat er Eén is die van je houd… ach, misschien wekt dit wel een zekere agressie op?
Toch nog dit, hier bij dit schrijven ben je vrij open geweest richting een dan toch koel internet. Mag ik u de raad geven mensen rond om u op te zoeken die je vriendschap kunnen geven? Sterkte!
pally · 8 maart 2016 op 17:30
Moedige column, waarin je je uiterst kwetsbaar opstelt. Misschien is dit opschrijven de eerste stap na verwerking, als is hulp van buiten soms ook nodig.
Sterkte Chuck, fijn je hier weer te zien.
pally · 8 maart 2016 op 17:30
naar verwerking
Mosje · 8 maart 2016 op 20:35
Zet hem op Chucky, het schrijven gaat je iig goed af
PKing · 8 maart 2016 op 20:46
Pff moedig hoor, toch vraag ik me af of je nu echt niemand hebt die met je wil praten, mijn ervaring zegt dat praten weliswaar niets oplost maar vaak wel helpt.
Wanneer je veel klappen krijgt in een relatief korte tijd is het soms moeilijk om de juiste weg te vinden, het begin is vertrouwen in jezelf, daarna kun je een ander weer vertrouwen. Maar zoals met alles ligt de oplossing bij jezelf en nooit bij een ander.
Odette · 9 maart 2016 op 08:21
Ik heb de column enkele keren gelezen en bij mij kwamen de tranen wel omdat het zo herkenbaar is, wat je beschrijft. Soms is het gewoon zoveel, dat je er niet over kunt praten doordat je simpelweg niet weet waar je moet beginnen en bij wie.
Laat je niet wijsmaken dat je zou moeten huilen. Tranen zijn geen graadmeter voor verdriet, onthoud dat alsjeblieft. Het komt ooit vanzelf op een moment dat het niet uitkomt en je zult er mogelijk door worden overvallen. Maar eens zul je kunnen rouwen. Blijf schrijven, misschien kun je daar een begin in vinden….
Dank je voor je openheid en dat je je verdriet en gevoelens hier met ons hebt gedeeld. Ik wens je alle goeds.
Chucky · 9 maart 2016 op 08:55
Bedankt voor alle lieve reacties. Natuurlijk heb ik mensen om me heen waarmee ik kan praten en dat ook doe, maar ik zal hier echt zelf uit moeten komen. Schrijven is dan ook een uitlaatklep en een begin van een stuk verwerking. Ik ben echter net voor mijn vaders crematie een soort van “ingestort”, voor die tijd leef je gewoon in een roes en blijf je maar doorgaan, waardoor ik nu al 3 maanden iedere dag last heb van duizeligheid. Dit is een extra zware factor die meespeelt omdat dit heel onzeker maakt. Maar ook hier zal ik weer doorheen komen.
brigitte · 9 maart 2016 op 14:10
Tranen zijn geen graat meter. In de periode dat ik ziek werd heb ik geen moment gehuild omdat ik dacht dan is het einde na bij
Iedereen verwerkt de dingen op zijn eigen manier
En schrijven helpt bij jou
Je weet me te vinden als ik ook maar iets voor je kan betekenen
Xxx
arta · 9 maart 2016 op 16:14
Chucky, heel veel sterkte in dit moeilijke proces.
Rouw is zo uniek dat er geen standaardmethode bestaat. Blijf dichtbij jezelf!