De Trein

Iedere maandagmorgen zit ik in de trein van half 8 en tuf ik naar Zwolle. Ik doe dit nu al 2 jaar, dus op den duur ga je je medepassagiers in elk geval van gezicht kennen.
Spreken doe je elkaar niet, dat is in deze tijd niet meer mogelijk. Ieder is met zichzelf bezig! De helft heeft muziek in zijn oor, een kwart zit met zijn mobiel aan zijn oor en de andere kwart ligt zijn of haar roes uit te slapen. Als ik instap is het een dringen van jewelste, want iedereen wil graag zitten en heeft daar graag een blauw oog, een gebroken arm of teen voor over! Geen respect meer voor de oudere, zitten is zitten en of je nu oud bent, zwanger bent, één been hebt, of geen benen hebt, ziek bent of kreunt van ellende, maakt niets uit, als ik maar zit kan de rest de koelere krijgen!
Ik erger me er allang niet meer aan . Dat helpt toch niet. Maar omdat ik klein ben, heb ik wel een tactiek uitgedacht. Ik dring zoveel mogelijk naar voren tussen de mensen door en zeg dan steeds: pardon, pardon en daar trappen nog steeds veel mensen in en gaan dan voor mij opzij. Pas als ik meer naar voren sta hebben ze in de gaten dat ik ook in de trein wil. Vervolgens als het moet trap ik degene voor mij enorm in zijn knieholte. Dat heeft ook altijd een leuk effect! Hij of zij wankelt en verplaats zich zelf, door naar achteren te kijken, maar ziet mij niet, want ik ben lekker klein, maar ik dring daardoor weer een plekkie naar voren. Tenen trappen is ook een fijn hulpmiddel, maar dat doe ik pas als laatste redmiddel. Als ik eindelijk de trein ben ingeduwd wordt het nog erg spannend. Want in de coupé komen van 2 kanten mensen aanlopen. Allemaal met een blik in de ogen: ik wil zitten, ik wil koste wat kost zitten. Dat denk ik ook natuurlijk en zodra ik een plaatsje zie duw ik me er op af. De andere kant ziet dat plekje ook, dus is het zaak zo snel mogelijk te gaan zitten. Ik schijn dan naar die persoon toe een dergelijke vreselijke blik in mijn ogen te hebben, dat hij of zij even zijn pas inhoudt en ja hoor, voor je het weet zit ik al.
Dan is mijn tactiek om niet meer naar die persoon te kijken . Want dan zou er natuurlijk wel eens narigheid van kunnen komen. Dus pak ik mijn “Spits”en ga heerlijk uitgebreid zitten lezen. Wat een gedoe zeg ! Toch gebeurt het regelmatig dat ik ondanks al mijn tactiek toch moet staan, omdat de trein al bijna vol aankomt. Maar dan ben ik geen prettige staander hoor. Ik stoot regelmatig tegen degene aan die zit, mijn tas komt “per ongeluk”steeds tegen dit zittert zijn hoofd aan, en als hij dan verstoord opkijkt kijk ik hem met een vernietigende blik aan. Dat houd ik dan vol tot ik in Zwolle ben. Erg onaangenaam voor de zittert, maar voor mij een kleine genoegdoening!!
Wat mij sinds een paar weken enorm intrigeert is een vrouw die elke week ook in deze coupé zit. Ik zit in de achterste, altijd, en zij ook. Over het algemeen slaapt ze, maar ik heb haar ook een paar keer wakker gezien. Nou en?? Dat zal ik vertellen.
Zij heeft 2 ogen, niets bijzonders, maar.. nu komt het: zij kan maar één oog opendoen. Dat andere blijft dicht. Niet als een knipoog, maar ontspannen zal ik maar zeggen.. Ik heb haar menig keer van 2 kanten gezien, dus ik zit nu ook te twijfelen of ze wel altijd sliep. Want als ik naast haar “dichte oogkant” zat, leek het natuurlijk dat ze sliep,
Maar als ik aan haar gewone oogkant zat was ze wakker. Maar maandag zat ik tegenover haar en zag ik pas goed haar gebrek. Wat raar!! En wat lijkt me dat frustrerend!
Je oog niet open kunnen doen als je dat wilt!! Ik heb wel eens gehad dat mijn oog in de morgen helemaal zat vastgeplakt, omdat het ontstoken was. Ik raakte helemaal in paniek zeg. Maar zij niet hoor, ze zat er heel ontspannen bij. Maar ja, je gaat niet vragen aan die vrouw, hoe is het toch gekomen? Ben je zo geboren, of zit je oog soms dichtgeplakt? Ben je zo zuinig dat je dat oog nog een poosje wil bewaren met knipperen. Dat is ook zo gek trouwens, als ze met haar open oog knippert, dan beweegt zelfs dat dichte oog niet… Het heeft ook zo zijn voordelen, denk ik. Als je gaat slapen, hoef je maar één oog dicht te doen. Als je wakker wordt maar één oog open. Met de opmaak van je dichte oog is het veel makkelijker. Ook zijn er mensen die natuurlijk denken dat ze vriendelijk is met knipogen. Ze is eigenlijk een wandelend spreekwoord:” Een oogje dichtknijpen”! In dat dichte oog krijgt ze nooit geen stofje of als ze op het strand loopt heeft zand en wind geen vat op haar dichte oog.
Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat als ze huilt. Zou er dan toch nog een traan komen uit dat dichte oog? Nou jullie zien wel, hoe ik hier mee bezig ben. Maar wie weet, krijgen we in de toekomst wel een trein- band, of een coupé- band en kan ik alles wat me bezig houdt aan haar vragen. Wat zal dat geweldig zijn!!!!

Lotje

🙂 De trein