De gemiddelde ambtenaar, zo lijkt het soms wel, mag niet teveel werk verrichten. Achterstanden in bijvoorbeeld werk(voorraad) zijn het bestaansrecht van de ambtenaar.
De gemiddelde asielzoeker dient een zodanig verhaal te presenteren dat een zich lange tijd voortslepend onderzoek nodig is, zodat een specifieke bevolkingsgroep binnen de vierde macht gegarandeerd is van al dan niet nuttige tijdsvulling. De taakinvulling van de ambtenaar verschilt ook niet veel van die van de asielzoeker.
Waar de ambtenaar vooraleer ergens aan te beginnen urenlang discussie voert met gelijkdenkenden over het ondernemen van actie op om het even welk terrein dan ook, daar discussieert de asielzoeker ook heel wat af met gelijkgestemden, autoriteiten (denk bijv. aan de problematiek rond de witte illegalen) e.d. (en ook over het nemen van actie).
Waar de ambtenaar zich periodiek dient te ontspannen – de werkgever levert in het p.c.-systeem daarvoor de benodigde spellen – daar moet de asielzoeker zich tevreden stellen met een gesubsidieerde flipperkast, eenarmige bandiet etc.
De beloning voor betoonde aanwezigheid van zowel de ambtenaar als asielzoeker is ook een punt van overeenkomst.
Waar de ambtenaar maandelijks beloond wordt met een aanwezigheidspremie, daar krijgt de (erkende) asielzoeker een beloning in de vorm van zakgeld (net als de ministers en de Koningin, slechts de hoogte is verschillend), dat mogelijk weer verdwijnt in de gleuf van de van overheidswege verstrekte flipperkast.
Waar de ambtenaar met zijn arbeid zorg draagt voor een maatschappij vol met hinderlijke hobbels voor het bedrijfsleven, te denken valt aan minimumprijzen, vergunningen, heffingen etc., daar vloeit de ambtelijke beloning (als gevolg van noodgedwongen hoge prijzen van diverse zaken) via moeder de vrouw weer even snel terug in diezelfde staatskas.
Waar de asielzoeker, voor zijn geloofwaardig verhaal (uiteindelijk) wordt beloond met een periodieke vergoeding, daar profiteert diezelfde overheid weer even gretig van bij de besteding ervan.
Categorieën: Diversen
6 reacties
Mosje · 11 oktober 2004 op 19:24
Mm, ik denk dat ik maar ambtenaar wordt.
😛
Louise · 11 oktober 2004 op 20:00
Ambtenaren; daar zou je boeken van kunnen schrijven…
pepe · 11 oktober 2004 op 21:02
[quote]Ambtenaren; daar zou je boeken van kunnen schrijven…[/quote]
Als ze geen Jansen heten zijn ze vast heel saai, Louise:-P
Raindog · 11 oktober 2004 op 23:14
Goed, je hebt een trilogie aangekondigd meen ik me te herinneren JAB. Ik hoop dat het slotdeel beter is. Het beeld dat je nu schetst is wel heel erg somber, uitpuilend van de vooroordelen en erg rucksichtslos over die ene kam geschoren.
Geloof het of niet: de overheid is een van de aantrekkelijkste werkgevers en dat is niet alleen vanwege alle cliché’s (ja, ja, ik realiseer me de open deuren die ik hiermee schep). Vooral jongere, ambitieuze en hardwerkende mensen weten de weg naar de overheid tegenwoordig heel goed te vinden. Juist omdat ze ambitieus en hardwerkend zijn. Hoewel ik een geintje waardeer (en die ook zeker in de column lees hoor), vooral ook omdat ik zelf een ambtelijke aanstelling heb, beweeg je je volgens mij nu zo langzamerhand nogal ‘over the top’. En overdaad…….. Juist.
Je term ‘vierde macht’ vond ik trouwens ontzettend leuk en slim gevonden. Tegenwoordig vaak ook heel erg waar, triest en kwalijk genoeg. Zou Montesqieu daar uberhaupt over nagedacht hebben denk je?
ignatius · 12 oktober 2004 op 12:29
Dus als ik het allemaal goed begrijp zijn een ambtenaar en een asielzoeker beiden improductief, waarbij de ambtenaar hiervoor bewust kíest. 😛
JAB · 13 oktober 2004 op 10:12
Raindog,
Hoevelen, onder de ambtelijk aangestelden (zowel landelijk, regionaal als gemeentelijk), bij voorkeur in een percentage, zullen weten dat de scheiding der machten aan de basis ligt van hun (dis)functioneren? Zou de bedenker van al dit fraais e.e.a. voorzien hebben? Misschien iets voor een column…
De overheid als aantrekkelijke werkgever voor jongeren is absolute noodzaak daar de vergrijzing binnen afzienbare tijd hard toeslaat. Wat je echter vergeet te zeggen is, (a) dat degenen die binnen de overheid aan de touwtjes trekken jarenlang hebben verzuimd iets aan het personeelsbeleid te doen en (b) dat die jongeren die naar jouw zeggen ambitieus en hardwerkend zijn, ook over een engelengeduld moeten beschikken om dat grote vergrijsde gebied het hoofd te bieden om nog maar te zwijgen over het feit dat zij komen te werken onder die ambtenaren die een effecief en efficiënt personeelsbeleid niet bepaald voorstaan. Er wordt, naar mijn bescheiden mening, nog steeds te weinig doorgedacht bij de vorming van een personeelsvisie en te veel vertrouwd op ad hoc maatregelen (om de rode draad – kunstmatig – bij te spannen).
Er was eens een tijd dat de overheid als ideale werkgever niet zo nadrukkelijk werd benoemd. Dat was in de tijd dat het bedrijfsleven nog voldoende soelaas en alternatieven bood op de binnenlandse markt. Dat was ook in een tijd dat diezelfde overheid door relatief jong, en goedkoop, personeel werd bemensd. Thans zijn deze jongeren van toen de grijze duiven van nu en dus wordt de halve waarheid weer van stal gehaald. Het is een spel. Wie de grote lijnen hierin niet ziet is inderdaad nog jong (en misschien ook wel ambitieus) maar meer nog onervaren in het grote overheidsspel.
mvg
JAB