De vouwfietsvrouw

Ze staat midden in de coupé, klaar om in elkaar te zakken van alle opwinding. De vrouw waarover ik spreek, is zojuist slachtoffer geworden van één van de meest voorkomende OV-drama’s. Wat er gebeurd is? Ik zal het even uitleggen.

Om 17:05 zie ik, vanachter een ongeduldige groep medepassagiers, de deuren van de intercity naar Zwolle zich met een zucht openen. De uitstappende reizigers kijken angstig naar de dringende massa op het perron. Een man in pak gaat voor de held-van-de-dag-trofee: ‘Mensen, mensen, laat eerst eens even iedereen rustig uitstappen’. De uitstappers kijken hem dankbaar aan. Zodra de laatste van hen de trein heeft verlaten, haast de man zich als eerste het trapje op, op zoek naar een mooi plekje.

Samen met de laatste twee instappers – een luidruchtig bellende man en een vrouw met een vouwfiets onder haar arm – baan ik mij een weg naar de stiltecoupé. Terwijl de beller en ik plaatsnemen in een vierzitsbank, slaat de vrouw demonstratief haar boek open in de stoel tegenover ons. Ze begroet ons met een geïrriteerd knikje, waarop ik ‘hallo’ zeg. Had ik niet moeten doen. Gelukkig verplaatst haar woede zich vrijwel direct naar de bellende man naast mij. Met een strakke blik en dwingende hoofdgebaren probeert ze de man duidelijk te maken dat hij zich in een stiltecoupé bevindt. ‘Wacht even Jos, volgens mij wil de mevrouw tegenover mij iets zeggen. Is er iets, mevrouw?’. De vrouw trapt er niet in en kust inmiddels bijna het raam met daarop het stiltelogo. De man begrijpt de hint en verlaat bellend de coupé.

De vrouw heeft de eerste bladzijde van haar boek nog niet omgeslagen of drie oudere dames betreden – allesbehalve stil – de stiltecoupé. ‘Och, wat een rust hier, heerlijk.’ zegt de eerste. ‘Nou, net wat je zegt, een dagje ontspannend met de trein doet wonderen’, reageert de ander. ‘Een stuk fijner dan dat drukke verzorgingstehuis’, concludeert de derde. ‘Mijn vorige treinreis was met Annie, en als er iemand zijn mond nooit houdt dan is het…’. ‘Dames!’, onderbreekt de vouwfietsvrouw haar drie verbaasde medereizigsters, ‘dit hier is een stiltecoupé. Stil-te-cou-pé. Als jullie willen praten over Annie of Jannie of wie dan ook, dan kan dat in de daarvoor bestemde compartimenten’. Het wordt (eindelijk) doodstil in de ruimte. Na wat gestamel en verontwaardigde blikken verwijderen de dames zich uit de coupe.

Op dit moment zijn we slechts een paar seconden verwijderd van de casus belli van het treinconflict. De vrouw kijkt echter tevreden om zich heen: de bellende meneer is weggekeken, de pratende vrouwen zijn vertrokken en ik houd wijselijk mijn mond. Niets staat haar ontmoeting met Tolstoj nog in de weg; ze kan eindelijk in alle stilte lezen. Dan zoeft de schuifdeur open: ‘Een hele gezellige goedemiddag allemaal! Railcatering! Warme of koude dranken? Iets lekkers te snoepen? En ik heb zelfs een oplader bij me!’. De vrouw schiet woedend overeind, probeert wat uit te kramen maar krijgt de kans niet: ‘Beste reizigers, we naderen het eindpunt van onze reis, station Zwolle. Als dit uw laatste halte is, vergeet u dan niet uit te checken? En neemt u bij het verlaten van de trein uw eventuele rotzooi mee? Dit zou andere reizigers kunnen storen, en als we iets niet willen…’